#302 - Terug naar de kapper

Rood omcirkeld zie ik de afspraak van vanmiddag in mijn agenda staan. De blijdschap die ik voelde toen ik de afspraak maakte lijkt als sneeuw voor de zon verdwenen. Rosalie was merkbaar opgewonden om na de hele crisis weer te mogen starten. Zelfverzekerd vertelde ze mij dat knippen en kleuren net als fietsen was. “Zoiets verleer je niet meer!”, riep ze blij.

Maar nu kijk ik in de spiegel naar mijn ‘coupe de crisis’ en kan ik het niet helpen dat ik me toch afvraag of fietsen na een hele tijd niet toch ook wat stroef gaat de eerste paar minuten. En als dit zo is, is Rosalie dan nog kundig genoeg om er alsnog iets van te maken?

Als ik voor de vertrouwde deur sta bedenk ik me dat mijn gedachte mij gek hebben weten te maken. Met hernieuwde zelfverzekerdheid stap ik binnen waar ik gelijk weer met mijn neus op de feiten word gedrukt. Waar is de gezellige leeshoek? En de stoelen lijken mijlenver uit elkaar te staan! Het is dat ik weet dat Rosalie me vast en zeker vriendelijk toelacht, maar door het mondkapje heen is dat niet te zien. Beginnende kraaienpootjes verraden haar vriendelijkheid echter.

Langzaam bekoel ik iets. Probeer mezelf te dwingen mijn onrust te laten varen. “Welkom in het nieuwe normaal”, begroet Rosalie mij. “Dat is lang geleden dat ik jou zag! Zo fijn dat we weer kunnen beginnen met alles opstarten. Dat thuiszitten is ook maar niks. Ga maar fijn zitten, ik heb mijn spullen al voor je klaar staan. Hoe gaat het met je?” Ik hoor haar enthousiasme. Ik zit nog maar net of ze gaat al woelend met haar handen door mijn haren heen. “Goed”, antwoord ik. “Het gaat goed met mij.” Mijn zenuwen dalen als ik haar instructies geef voor wat ik met mijn haren wil. Alsof er niks verandert is begint ze direct. “Ik beschouw mijzelf behoorlijk gezegend”, vervolg ik mijn verhaal. “Want als je ziet hoeveel sommige mensen onder de crisis geleden hebben. Wist je dat Chris van schuin achter ons, zijn vader is verloren en dat Brenda haar winkel erdoor failliet is gegaan?” Als geoefend luisteraar weet ze hoe ze gepast medeleven moet tonen. Haar focus ligt echter nog bij haar werk zie ik als ik haar milde frons goed beoordeel. “En Sarah, och arme Sarah!” vervolg ik met een klein theatraal gebaar. “Rosalie, jij dacht toch net als ik dat Sarah en haar man Freek toch zo’n goed stel waren? Bleek dat hij al jaren geleden is vreemd gegaan en een kind bij die andere vrouw heeft! Door de crisis en natuurlijk het vele thuiszitten bij elkaar kwam het ineens in hem op om Sarah dit te vertellen. Sarah is zo verdrietig dat ze niet eens boos kan zijn!”

Bij Rosalie verdwijnt de frons der focus. Haar ogen staan groot, meelevend maar ook nieuwsgierig op mij gericht. Sommige dingen veranderen niet, ook niet door dit nieuwe normaal.