Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

schrijfopdracht#301- de sterrenhemel en ik

 

De sterrenhemel heeft altijd een fascinerende invloed op mijn leven uitgeoefend. Dat zal wel zo zijn bij de meeste personen. Het geflonker van de ontelbare sterren aan het firmament, laat de mens zien hoe klein en onbeduidend de (zijn) wereld is. Het fenomeen is onbegrijpelijk en ongrijpbaar. Groots en mysterieus verschijnsel dat ons raakt tot in onze ziel. Deze schitterende hemellichamen hebben mij meermaals ontroerd, mij tot een tijdelijke romanticus omgetoverd en in een verliefde stemming gebracht.

Eén keer heb ik een paar oorvijgen gekregen door mijn bewondering voor de sterrenpracht te uiten.

Als klein meisje heb ik een aantal jaren in een weeshuis doorgebracht (door oorlogsgeweld).

Ik heb geen slechte herinneringen aan deze instelling, behalve aan het sterrenverhaal dat ik nu neerschrijf.

Ik wist niet beter dat we allemaal gelijk waren en ik sprak dus zonder schroom over iets dat ik heel normaal vond. En niet zo bleek te zijn. Ik had mijn mond moeten houden. Ik heb dat dus jaren lang gedaan totdat ik mensen ontmoette die me begrepen, die zulke zaken ook ondervonden.

 

's Nachts in mijn bedje kon ik de sterren zien flonkeren en ik genoot ervan. Natuurlijk kan iedereen de sterren 's nachts door zijn raam bewonderen; als de wolken hen tenminste niet verbergen. In onze slaapzaal werden 's avonds dikke gordijnen toegeschoven vanwege de verplichte verduistering.

Mijn bed stond niet aan het venster maar in het midden van de ronde slaapzaal en ik bewonderde de sterren door het plafond. Soms was er ook een maan te zien. Af en toe schoven afweerlichten voorbij om vijandelijke, moordende vliegtuigen te belichten zodat het afweergeschut ze met geweld kon laten neerstorten. Dan volgde meestal het loeien van het luchtalarm en moesten we met ons koffertje bij de uitgang op de traptreden gaan zitten. Vluchtensgereed.

Op een van die traptreden zei ik dat ik het jammer vond omdat we nu niet naar de sterren konden kijken. Uiteindelijk schreeuwde het luchtalarm voor de tweede keer en mochten we gaan slapen. Ik stond ik de volgende ochtend tegenover een schreeuwend personeelslid dat mij voor leugenaarster uitschold en me die oorvijgen gaf.

Ik moest niet zo liegen dat er een gat in het plafond was. Dat gaf de instelling geen goede naam.

“Jawel, er is 's nachts een gat in het plafond”, zei ik onbevangen. Dit antwoord leverde mij extra oorvijgen op wegens brutaliteit.

 

Voor de geïnteresseerden onder u, dit weeshuis is nu een bejaardentehuis. Op de Langeweg in Schiedam. Op de mooie gevel, die gelukkig voor het oorlogsgeweld gespaard is gebleven, staan twee kinderen, in hun weeskleren, een jongen en een meisje.

 

Er wordt tegenwoordig nogal druk over pesterij en racisme gesproken. Ach, er is niets nieuws onder de zon. Ik liep destijds naar school, dikwijls gevolgd door een horde kinderen die riepen: “Wezenkind, je onderbroek stinkt.”

Dat deed meer pijn dan de oorvijgen.

 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Marijcke, wat een indringend verhaal. Bedankt voor het delen van deze herinnering. En je hebt helemaal gelijk, schelden en pesten doet vele malen meer pijn dan een oorvijg. Je draagt de sporen ervan je hele leven lang mee.

Een paar kleine zeurtjes:
firnament --- firmament
onder U --- U mag met een kleine letter. 

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Marijcke, weer een mooi en persoonlijk verhaal, waarin je in weinig woorden grote items aankaart. Ik ga helemaal met je mee in de fascinatie voor het heelal, vervolgens neem je me mee naar het weeshuis en deel je een bijzondere gave die genadeloos werd afgestraft. 

Daarna die pijnlijke scheldwoorden, die zo duidelijk treffend aangeven dat discriminatie diepe wonden kan achterlaten. 

Ik geniet altijd van je verhalen en nu ook weer!

Alleen deze zin vond ik een beetje raar lezen vanwege 2 x het woord luchtalarm: "Het luchtalarm schreeuwde het einde van het luchtalarm af."

 

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Marijcke,

Een mooi verhaal, rondom de sterren en de fantasie van een kind, die deze fantasie misschien ook wel hard nodig had ... 

Twee zeurtjes:
- De zin "Ik heb geen slechte herinneringen aan deze instelling, behalve aan het sterrenverhaal dat ik nu neerschrijf." vond ik wat lastig te geloven, aangezien twee jaar in een instelling waar personeelsleden gaan schreeuwen tegen weeskinderen die een beetje fantasie hebben, in oorlogstijd, toch wel meer slechte herinneringen op zou moeten leveren. Misschien bedoelt de hoofdpersoon dat daar haar essentie lag en daar niet fijn mee om werd gegaan, maar ik vond het toch een lastige.
- Er zitten een hoop (dubbele) witregels in dit verhaal. Wellicht is het bewust, maar ik heb ooit flink zitten puzzelen hoe mensen dat zo strak onder elkaar kregen: met shift-enter kan je harde enters doen voor alinea's. Dat vind ik zelf fijner lezen.

Een ander opmerking:
- Ergens ben ik eigenlijk benieuwd hoe dit verhaal zou zijn in actieve vorm, zonder de achteraf vertelvorm. Nu is het toch wat wat vanuit een overview-terugkijkend-in-de-tijd, terwijl als de kern "nu" gebeurt het misschien nog wel intenser is, aangezien je er zelf zo'n goed beeld bij lijkt te hebben.

In ieder geval een intrigrerend verhaal, dank!

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Als antwoord op door edwinchantalen…

Fijn dat je mijn verhaal kon waarderen en er zo"n mooi commentaar op geeft. De zin over het afblazen van het luchtalarm heb ik veranderd. Bedankt voor de tip. De tekst is beter nu. Nog een mooie dag toegewenst. Ik zal de 'jongere versie' in uw reactie-vak plaatsen. Hoop dat je ermee instemt...

 

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Als antwoord op door Karel123

Hallo Karel123, fijn dat je bent langsgekomen en zo'n mooi commentaar hebt gegeven. Met die witregels zit ik in de knoop. Ik wil het niet zo doen, maar de laptop heeft zo zijn eigen willetje. Ik zal je tip eens uitproberen.

Wat betreft je bedenking, het is een feit dat ik verder geen onaangename herinneringen heb uit de jaren dat ik in het weeshuis woonde. Maar mijn kinderen, die mij dus goed kennen, zeggen altijd dat ik als droomster ben geboren en altijd wel zo zal blijven. Ik vier morgen mijn 84e verjaardag, dus ik denk dat het nu te laat is om wakker te worden. Knipoog. :)

 

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Als antwoord op door Karel123

Beste Karel123, ik heb je suggestie opgevolgd en heb de tekst deze ochtend veranderd in de 'nu-vorm'. Wat denk je ervan? Is het zo een beter verhaal? Graag je commentaar waarvoor mijn dank. Het plakken op deze plaats lukt me niet. Ik ga het bij de reactie van mij op jouw inzending plakken. Hoop dat je het oké vindt.

Lid sinds

5 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Beste Marijcke,

Je verhaal is bijzonder om te lezen. Er was wel een enkele zin die soms niet zo lekker liepen, namelijk: "Ik stond ik de volgende ochtend tegenover een schreeuwend personeelslid dat mij voor leugenaarster uitschold en me die oorvijgen gaf" Een van de twee ik-en hoort niet thuis in deze zin. Maar zeker een bijzonder en mooi verhaal.