Maar soms heb je ook niet meer nodig. Ik hoor het mijn moeder nog zeggen. Het leven was haar niet altijd vriendelijk gezind geweest. Ze had haar eerste vriendje leren kennen toen ze zestien was. Al snel bleek ze zwanger; een schande in die tijd en dus werd het stilgehouden. Zodra de zwangerschap niet meer te verbergen was, werd ze naar een oom en tante op het platteland gestuurd, ver van de bewoonde wereld. Na een moeizame bevalling werd het kind geboren. Een meisje. Ze mocht het bij gratie Gods heel even vasthouden, maar daarna werd het resoluut uit haar armen gehaald. Ze heeft haar daarna nooit meer gezien.

De vader van het kind was al even zo snel uit beeld verdwenen. Zij moest weer verder met haar leven. Dus maakte ze haar school af, waarna ze een baan kreeg bij een naaiatelier. Daar werkte ze zich op tot hoofd-coupeuse. Haar creaties werden alom geroemd. Door hard te werken kon ze het gemis uit haar leven verbannen. Tijd voor plezier en ontspanning gunde ze zichzelf niet. Relaties beperkte ze tot het minimum.

Tot de avond waarop haar moeder stierf. Met de laatste adem die ze bezat vertelde ze wat er met het meisje was gebeurd, waar ze naar toe was gegaan. Mijn moeder stelde alles in het werk om haar te vinden.

Tien jaar geleden heeft ze mij het hele verhaal verteld. De korte tijd die we samen zijn geweest hebben we ten volle benut. Ze leerde haar kleinkinderen kennen en ze genoot met volle teugen van hen. Samen zaten we vaak urenlang op een bank in het park. Soms om te praten, over het leven, soms om gewoon maar bij elkaar te zijn. Ze pakte dan steevast mijn hand stevig vast, alsof ze het nooit meer los wilde laten. Dat samenzijn was voor haar de definitie van geluk.

(De eindzin komt uit De Hangende Man van Jeffrey Deaver. Mijn verhaal heeft totaal niets met het verhaal uit dit boek te maken.)