# 297 Tussenstop

Ik ben hier met mijn zusje en de vriendjes die we onderweg gemaakt hebben. We komen van ver. Onze ouders hebben ons met de groep mee laten gaan vanwege de oorlog. Er was geen werk meer, geen huis, geen eten, alleen bommen. We zijn pas halverwege, maar we zijn vastgelopen. Sommigen zijn bang dat we teruggestuurd worden, daar wil ik niet aan denken.

We zaten op elkaar gepropt achter in open vrachtwagens, in de volle zon. We hebben heel lang gelopen en sliepen in de kou. We kregen droog brood en water. We had voortdurend hoofdpijn, en sommigen werden misselijk, kregen diarree, koorts of werden te ziek om verder te reizen. Een zwangere vrouw stierf, net als een paar heel oude mensen. Als je jong bent, kun je er beter tegen. We zijn al heel lang onderweg. Alle dagen lijken op elkaar.

Er is hier niets. Geen huizen, geen wegen, geen winkels. We hebben zelf tenten gemaakt. Met takken die we van de bomen getrokken hebben en tegenelkaar gezet. Daaroverheen hebben we alles wat we konden vinden aan kleren, doeken en stukken plastic gegooid.

Vreemden zijn ons komen helpen. Ze brengen water, eten, dekens, zeep, schone kleren en zeil. Dat is fijn, want al wen je aan de honger en de kou, je voelt je vaak slap. Maar we hebben niet meer elke avond nachtmerries en meer energie om te spelen. Daarvoor heb je alleen fantasie nodig en de dagen lijken minder lang.

Wanneer ze ons vrij laten, weten we niet. Niemand wil ons hebben. Bovendien vechten ze tegen een besmettelijke ziekte. Ze zijn bang dat die door ons nog meer verspreid wordt. We moeten wachten en volhouden, er zit niets anders op. Gelukkig worden we niet gebombardeerd. Het is hier stil.