Pubers #296

Pffff gaan ze weer.

Ik zet de radio harder maar nog hoor ik het gegooi met deuren en gestamp op de trap door de muur heen.

Ik loop naar de keuken voor een vers kopje thee en hoor de achterdeur bij de buren met een klap dichtslaan.

Hoofdschuddend loop ik terug naar de eettafel waar de nieuwe krant op me ligt te wachten.

Terwijl ik de eerste column opzoek hoor ik ze weer eens bekvechten in de achtertuin. Houdt het dan nooit op?

Ondanks dat het een grappige column is lukt het me niet om te lachen. Mijn aandacht gaat steeds weer naar de achtertuin van de buren.

Gefrustreerd vouw ik mijn krant weer dicht en loop met mijn nog hete thee in mijn handen naar het achterraam.

Door de kieren in de schuttig zie ik wel wat beweging maar ik kan niet zien wat er gebeurd.

Na een paar minuten word het ineens stil. De achterdeur gaat een paar keer open en dicht maar deze keer met beleid. De storm lijkt weer te zijn gaan liggen.

Ik draai me om en staar terwijl ik mijn thee op drink naar mijn krant op de eettafel.

Ik besluit nog een poging te wagen. Maar onderweg naar de eettafel hoor ik alweer deuren slaan en gestommel op de trap.

Ik loop door naar de keuken en zet mijn inmiddels lege theemok met een klap op het aanrecht.

Ineens zie ik door het keukenraam de buurvrouw met een brandende sigaret in haar hand naar buiten komen.

Ze lacht naar me. Vriendelijk zwaai ik terug. Ze lijkt wat te zeggen maar ik kan door haar door het raam niet verstaan. Niets begrijpend hou ik mijn handen in de lucht.

Ze komt naar mijn raam gelopen. 'Sorry, pubers!' schreewt ze.

Ik zucht. Ik zal blij zijn als ze eindelijk het huis uit gaan en ik een keer in alle rust mijn krant kan lezen.

Maar ik zeg, 'Geeft niks. Ik heb er geen last van hoor.'

Opgelucht draait de buurvrouw zich weer om. Ze zwaait nog een keer vriendelijk naar me voor ze haar huis weer inloopt.

Ik loop terug naar de eettafel en gooi de krant met een boogje in de papierbak.

Morgen weer een nieuwe kans.