"296" Gluren bij de buren

Gluren bij de buren

Het is 21u30’, de straatlichten springen net aan. Vaag hoor ik een hond blaffen in de buurt. Tenminste het lijkt op een geblaf. Ik kijk verwonderd op. Er is helemaal geen hond in de omgeving. Het kan natuurlijk een wandelaar zijn die zijn huisdier nog even uitlaat voor het slapengaan. Het blaffen stopt. Mijn nieuwsgierigheid is geprikkeld. Ik loop naar het raam en gluur door een spleet tussen de overgordijnen. De straat ligt er verlaten bij, geen mens en geen hond te zien.

Net op het ogenblik dat ik denk dat het toch een voorbijganger was of dat ik het me verbeeld heb, wat nog wel eens gebeurt, begint het blaffen aarzelend opnieuw. Ik luister aandachtiger en probeer te lokaliseren van waar het geluid komt. Duidelijk van opzij het huis, de kant van mijn enige buren.

De vitrage van hun leefkamer is niet helemaal dicht. Het licht van een schemerlamp gooit langgerekte silhouetten naar buiten op het gazon. Ik probeer achter de schaduwen de kamer in te kijken. Ik zoek herkenbare beelden zoals mijn buurvrouw of -man. Er is beweging, schaduwen schuiven naar en over mekaar, nemen weer wat afstand en gaan uiteen. Het geblaf lijkt nu meer op een hees gehuil als van een wolf met een verkoudheid.

Ik kan niets duidelijk onderscheiden. Natuurlijk, ik heb mijn bril niet op. Mijn vingers glijden tastend over de tafel en vinden mijn glazen. Gretig duw ik de ingeblikte lenzen op mijn neus en krijg onmiddellijk een helder beeld.

Het blafgeluid wordt klagend en komt toch duidelijk van de buren. Net op het moment dat ik dat denk zie ik een vervormd beeld door het glasgordijn en het lijkt me waarachtig op een hond. De buren hebben zich dan toch een huisdier aangeschaft. Dat verwondert me want in een gesprek onlangs hadden we het daar nog over. Neen, zij wilden vrij zijn, geen enkel huisdier waarvoor zij moesten zorgen en thuisblijven. En nu hebben ze een hond. Raar. Ik vind het zo onwaarschijnlijk en blijf geboeid kijken. Mijn  verwondering wordt nog groter als ik mijn buurman van achter het gordijn zie kruipen ophanden en knieën. Hij is voorzien van lange opgekleefde harige oren en beschikt over een mooi opgericht exemplaar van een hondenstaart. Buurman jankt nu. Verbijsterd zak ik op een stoel als achter buurman-hond buurvouw-baasje met de lijn strak in de hand volgt.