Opdracht 294- Red de wereld

Verdronken fantasie

Scherpe windvlagen proberen haar terug te dringen en laten haar haar wild opvliegen. Terwijl ze wegzakt in het zand zet ze een volgende stap. “Hou vol!” roept ze, maar haar stem gaat verloren en wordt meegevoerd door de wind. Lili strijkt een pluk van haar goudblonde haar achter haar oor. Het ruisende water komt steeds dichterbij. “Ik kom eraan!”. Het lijkt alsof hij zijn mond opent om iets terug te zeggen, maar in plaats daarvan krijgt hij een grote plens water binnen. Kopje onder gaat hij. Lili schopt met haar voeten het zand weg, sneller dan haar kleine beentjes kunnen rent ze naar het water. Even lijkt hij weg, alleen een leeg wateroppervlak is te zien. Dan komt er een wanhopige hand naar boven die meteen weer door water wordt overspoeld. Lili duikt naar voren en het koude water verzamelt zich om haar heen. Gehuld in deze koude jurk baant ze zich een weg naar voren. Met grote slagen duwt ze de waterstromen uit de weg. Dan stuit ze op iets hards. Met alle kracht die ze in zich heeft trekt ze de persoon naar boven.
Vanuit het raam heeft de buurvrouw alles gadegeslagen. Met opgestroopte mouwen graait de kleine Lili in het heldere water. Voorzichtig haalt ze haar hand uit het groene opblaasbadje. Op haar hand ligt een klein zwart stipje. Waarschijnlijk een verzopen miertje. Lili blaast hem droog en zet hem voorzichtig op het gras. Met haar schouders opgetrokken en een gespannen blik in haar ogen kijkt ze naar het diertje. Dan springt ze op. “Hij leeft! Mama, hij leeft!” Haar moeder hangt een blauw jurkje op aan de waslijn en steekt daarna haar duim op.
Heerlijk hoe kinderen zo in hun eigen wereld kunnen zitten.