Stilte (#293)

Kuierend over het landgoed, merk ik geen verschil met warme lentedagen in de voorbije achtentachtig jaren van mijn leven. Felgele tulpen doen hun best op te vallen. De vogels trekken zich in elk geval aan niets van het virus; ze kwetteren en zijn druk met het bouwen van hun nesten. Ha, de vlier bloeit al. En de magnolia. De bloemen zijn wat bruin uitgeslagen; ze hebben een tik gekregen van de laatste nachtvorst. Altijd vreemd dat het begin april zo warm overdag kan zijn, terwijl ‘s nachts het kwik nog onder nul daalt.

Ik geniet van de stilte. Geen gezeur aan mijn hoofd. Sam rent achter een haas aan. Ik fluit, maar komen? Ho maar. Sufferd, weet je nou nog niet dat een haas zich niet laat vangen? Zijn goudgele vacht zal straks wel stinken als een Maleier, maar het is de natuur dus dat moet ik voor lief nemen. Lopen valt me zwaar. Zijn het de jaren die beginnen te tellen? Ik heb dat altijd van de hand gewezen. Leeftijd is een biologisch gegeven, anders niet. Gewoon een kwestie van jezelf fit houden. Toch, de zompige klei zuigt aan mijn laarzen. Ik heb me weleens kwieker gevoeld. Bloemen geuren nauwelijks, vind ik. Ik kan me niet herinneren of dat in andere jaren ook zo was. Er steekt een wind op. Ik duik in de kraag van mijn vest en trek het wat vaster om mij heen.

De jongens uit het dorp brengen nog steeds wekelijks mijn boodschappen. Toen ik ze de laatste keer het gebruikelijke fooitje wilde geven, deinsden ze achteruit alsof mijn geld besmet was. Voor de rest komt er niemand. Geen sterveling. Ook dat mens van hiernaast niet met haar eeuwige gekwebbel, en gek genoeg mis ik dat. Misschien had ik hoffelijker moeten zijn toen ze me uitnodigde voor een glaasje wijn, maar echt, daar had ik geen zin in. Andere jaren kwam er altijd wel iemand een praatje maken, of om een bijdrage voor het jaarlijkse dorpsfeest of om loten te verkopen van de plaatselijk voetbalvereniging. Nu Maria er niet meer … ik slik … er niet meer is, hoeft al die reuring voor mij niet meer zo nodig. Ik denk liever aan de momenten dat ik met haar in stilte over het landgoed struinde. Weer of geen weer. We genoten van elkaars gezelschap, woorden waren overbodig. Ook nu geniet ik in stilte, in keiharde stilte.