Geen afbeelding
A v Engelenburg

Lid sinds

5 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

#293 Lieve Papa versie 2

 9 april 2020 - 12:32

 Lieve Papa,

Vanmorgen liep ik in het bos waar we vaak samen lopen. Ik kwam bij het heideveld waar je zo ver weg kunt kijken als het een heldere dag is. Vanochtend was de wereld, hoewel het zonnig was, een beetje bewaasd.
Maar dat maakte het bos niets uit. Onbekommerd toonde zij haar schoonheid; de frêle berken stammetjes lichtten op tussen de stoere dennenbomen.
Om mij heen zongen honderden vogels, allen in andere toonsoorten en verschillende ritmes.  Een symfonie zonder componist, een orkest zonder dirigent, maar het was ontroerend mooi.
De wind ruiste zachtjes over de heide.
In de verte reed een motor over de straatweg.
Terwijl ik daar zo ademloos stond te zijn, voelde ik de warmte van de zon op mijn achterbenen.
De koele ochtendbries die mijn wangen streelde. 
Ik ademde diep in. Ik ademde het leven in. De ochtendgeuren van een bos dat net ontwaakt. 
De geur van koele dauw, van vochtige takken en varens en oude bladeren.
Van warme hars dat vloeibaar wordt onder de zonnestralen. Van dennennaalden.

Even ben ik weer drie. Wij zijn samen op zondagochtend naar het bos waar jij mij leert fietsen op mijn nieuwe, knaloranje fietsje met dikke witte banden. 
Ik verwonder mij over een geluid dat anders is dan de geluiden van het bos. Dat geluid is naast me en stopt telkens wanneer jij stopt met rennen. Het is net zo gelijkmatig als je adem die dieper gaat nu je jezelf inspant om met mij mee te rennen.  

Wat is dat toch voor geluid? Zijn het mijn witte banden die een zoevend geluid maken over het zanderige bospad?
Inmiddels let ik meer op dat geluid naast me dan op het bospad voor me. Ik zie jouw lange benen in spijkerbroek naast me. Wanneer jij zegt dat je even moet uitrusten en neerploft op een bemost plekje in de zon, fiets ik nog een stukje door. Vreemd. Nu is dat geluid er niet.
Als jij genoeg bent uitgerust gaan we weer verder. Ja, nu hoor ik het weer. Aha. Ik zie nu ook  waar dat geluid vandaan komt. Het is het geluid van in spijkerbroek gehulde benen die langs elkaar op gaan wanneer ze in beweging komen en elkaar net even raken.  

Lieve papa, die spijkerbroek pas je allang niet meer, althans, de buikmaat is fors toegenomen. Blijf alsjeblieft goed oppassen, in verband met corona behoor je op jouw leeftijd al tot een risicogroep.   
Ik hoop dat we binnenkort onze wandelingen weer kunnen hervatten.
Enne, bedankt. 
Van jou heb ik geleerd om te fietsen. 

Liefs Antje. 

 

 

 

 

    

 

 

 

 

Profile picture for user Fief
Fief

Lid sinds

5 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 9 april 2020 - 15:15

Wow, wat mooi. Wat een fijne herinnering. De zintuigen ook inspirerend geschreven. Dat laatste vind ik mooi gevonden. Met plezier gelezen.

Profile picture for user Martijn van Bruggen
Martijn van Bruggen

Lid sinds

4 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 9 april 2020 - 17:19

Mooi verhaal! Erg prettig hoe je de koppeling maakt van zintuigen naar een herinnering. De schurende spijkerbroek is een erg kenmerkend geluid. Het zou voor mij nog prettiger zijn als je dat geluid nog meer omschrijft (is het een hoog geluid, een laag geluid, piept het, lijkt het op iets anders - ik noem maar wat: een slecht gesmeerde ketting).

Qua spelling: een geluid dat anders is ipv wat + sommige woorden staan los, die aan elkaar kunnen (knaloranje, ochtendgeuren). Maar dat zijn allemaal dingetjes die simpel te verhelpen zijn. Het verhaal zelf staat als een huis!

Profile picture for user Minne
Minne

Lid sinds

4 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
 10 april 2020 - 8:18

Mooi verhaal met een herinnering die we allemaal - weliswaar in een andere vorm - hebben. Prachtig woord: "bewaasd"!

Profile picture for user Ton Badhemd
Ton Badhemd

Lid sinds

7 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 10 april 2020 - 16:19

Hoi Anne, prachtige brief aan papa, die nu ongetwijfeld ook die scene voor zich ziet van zoveel jaar geleden. Heel beeldend geschreven, ik heb genoten!

Mvg Ton Badhemd

Geen afbeelding
A v Engelenburg

Lid sinds

5 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
 10 april 2020 - 18:35

Hallo Martijn, 

Bedankt voor je reactie. Tja. Hoe klinkt het? Ik zou zeggen: KGG KGG KGG. Maar daar hebben we volgens mij in het Nederlands niet echt een woord voor.... 

 

Geen afbeelding
A v Engelenburg

Lid sinds

5 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
 10 april 2020 - 18:40

Hallo Ton,

Bedankt voor je reactie. Zoals ik ook al tegen Fief zei, twijfel ik over het einde. Is het niet te open, teveel losse eindjes? 
Ik wist ook even niet hoe ik het moest oplossen. 
Nog: Liefs Antje?
Of: Ik zou willen dat we weer samen kunnen wandelen o.i.d.
Ben benieuwd of daar nog tips over zijn...

 

 

Profile picture for user Ton Badhemd
Ton Badhemd

Lid sinds

7 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 10 april 2020 - 18:54

Hoi Anne, tja het einde ... Het is op de eerste plaats jouw stukje, wat voel jij als goed einde daarbij?
Hoe het bij mij overkomt: je liep vanmorgen in het bos en door wat je daar hoorde, voelde en rook, ging je in je herinnering terug naar je jeugd als 3-jarige. Dat die herinnering terugkomt is mooi, ook mooi dat je dat met papa wilt delen in deze brief.
Omdat het in een briefvorm is gegoten, zou je kunnen eindigen een iets aangepaste versie van wat nu je laatste zin is: 'Jij hebt mij leren fietsen.' en dan zou je eraan kunnen toevoegen; 'Dankjewel papa. Liefs Antje', dan is het verhaal rond en de brief ook af.

Mvg Ton Badhemd
 

 

Profile picture for user Minne
Minne

Lid sinds

4 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
 10 april 2020 - 20:10

Hoi! Ik heb je verhaal nogmaals gelezen tegen de achtergrond van je vraag over het einde. Bij eerste lezing viel het me niet op, maar het zou naar mijn mening niet misstaan om te eindigen hoe het nu met "papa" gaat. Bijv: Draagt hij nog spijkerbroeken? Kan hij nog rennen? Waarom lopen jullie deze keer niet samen in het bos? Ik kan me vinden in Tons voorstel om zin eventueel naar "papa" te wijzigen..."van jou heb ik leren fietsen". Dan zou je daarna in een vloeiende lijn over kunnen gaan naar hetgeen ik hierboven schreef. Leuke vraag, want nu ben ik nieuwsgierig geworden ;>)

Profile picture for user Leonardo Pisano
Leonardo Pisano

Lid sinds

14 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
 11 april 2020 - 11:03

@A. van Engelenburg

Ik ben wat kritischer over je verhaal/brief.

Door benoemen van de zintuigen c.q. de waarneming schep je afstand, tot de scène omdat de focus dan komt te liggen bij het personage. Bijv. Ik hoorde de wind door de bomen >> De wind ritselde door de bomen (of zoiets) maakt het concreter (beeldender) en iedere lezer weet dat je het hoort. 

Een tweede punt is dat je een aantal korte alinea's achter elkaar gebruikt. Dat leest staccato. Korte zinnen werken spanningsverhogend zijn (de aandacht van de lezer heeft geen ruimte om in te zakken) en lange zinnen brengen rust (de aandacht van de lezer krijgt de ruimte om te dalen; de lezer kan dromen, reflecteren). Juist bij een zoete herinnering passen lange zinnen. Denk wel aan het contrastprincipe: er is lang, omdat er kort is. Dus doseren en afwisselen.

Ik hoop dat je wat met deze fb kunt.

 

Geen afbeelding
A v Engelenburg

Lid sinds

5 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
 16 april 2020 - 11:48

Dag allemaal,

Ik heb jullie tips / feedback geprobeerd te verwerken. Dit is het resultaat. Ben benieuwd hoe jullie het nu vinden. Graag hoor ik jullie reactie. Ik leer er onwijs veel van...;-)

Groetjes Anne