#293 Brief aan een vakman

Beste Willem,

Jij lijkt me nu typisch een man die wars is van ge-u. Het is niet alleen daarom dat ik de vrijheid neem om je en jij tegen je te zeggen. Ik ken je al een leven lang en met je oprechte vriendelijkheid en eerlijke vakmanschap heb je mijn hart gestolen. De rest van het dorp mag je dan als een baksteen laten vallen voor het goedkopere internet; voor mij blijf je tot aan je pensioen de enige fietsenmaker.

Weet je nog dat je me ooit in je werkplaats toevertrouwde hoe jouw dochter in groep acht in één klap haar vriendinnen verloor, omdat ze als enige een vmbo-advies kreeg waar de anderen naar havo-vwo gingen? Elk jaar, wanneer warm lenteweer opnieuw een herinnering naar boven haalt die koud aanvoelt als de winter, denk ik even aan je dochter.

Op een vrijdag fietsten wij dorpskinderen op de massaal bij jou aangeschafte fietsen in colonne van de middelbare school naar huis. Onbesuisd blij over de volle breedte van de weg met voor ons de eerste warme dagen van het jaar. Precies in het weekend! Dat de door elkaar geschreeuwde plannen niet de mijne waren, leek altijd oké. Ik genoot in stilte van de anderen zonder te hoeven zijn als zij.

Ik absorbeerde die schitterende lentezaterdag op geheel eigen wijze. In de veilige compactheid van onze achtertuin stelde ik mijn huid bloot aan de zon. Wanneer ik aan het einde van de dag mijn polsbandje van mijn magere arm zou gespen, moest er een wit horloge achterblijven. Het bewijs van bruin worden dat ultiem de lente inluidde.

Dat het voorjaar een weekend uitkoos om serieus aanvang te nemen, was een groot cadeau. Ik koesterde sowieso wekelijks de twee prikkelarme dagen die ik zo nodig had. De strakblauwe lucht die nu de stilte overkoepelde, was echter een ongekend luxe balsem voor mijn ziel. De grote ovale tuintafel was alleen van mij en ik maakte voor het eerst dat jaar huiswerk met de vogels op de achtergrond. Na die plichtpleging legde ik mijn benen lui op een voetenbankje en klapte de rugleuning achterover. Met op mijn oren een muziekje om geen getuige te hoeven zijn van de grasmaaierbrigade die inmiddels ook aan het seizoen was begonnen, soesde ik de middag door.

Die avond brak een klasgenoot de code door tussen vrijdagmiddag en maandagochtend contact op te nemen. Via de telefoonhoorn tetterde ze uitbundig ademloos de details van een zeer geslaagde middag in het park in mijn oor. Absoluut voor herhaling vatbaar en wel op de prachtige zondag die in het verschiet lag. Alleen jammer van die schoolopdrachten. De neuzen van mijn dorpsgenootjes hadden feilloos de geur van mijn altijd snelle bereidwilligheid geroken. Ik voelde echter de nattigheid van een hulpvraag die droop van het misbruik. Die zaterdagavond trok ik een grens. IJskoude afkeuring en woede in haar stem deden mij bibberend vrezen voor de maandag.

Zes jaar lang samen op de basisschool en daarna nog ruim twee jaar lief en leed op de middelbare school bleken niets waard: ik lag eruit. Gelukkig kon ik de pijn verzachten door in het warme bad te stappen dat klasgenoten uit andere woonplaatsen me aanboden. Ik hoop zo dat jouw dochter op het vmbo ook heeft mogen ervaren wat echte vriendschap is.

Binnenkort kom ik bij je langs om wat te laten bijstellen aan mijn nieuwe fiets. Topfietsje verder en inderdaad stukken beter dan die logge omafiets waarop ik zesentwintig jaar een onnodig slopende strijd tegen de windkrachten heb gevoerd. Als straks de crisis voorbij is, suis ik licht als een veertje door de polders en bossen om ons dorp heen. Ik kijk ernaar uit.

Blijf gezond en tot snel.

Groeten van een tevreden Marriq