#293 Licht in de duisternis

Lief zusje van me,

Drie weken ben ik binnen gebleven. Net als jij. Uit angst. Die allesverzengende angst voor dat onbekende virus. Het was donker in mijn hoofd. De luiken waren gesloten. Ik was opgeslokt door alles wat zwart was.

Maar vandaag …. De zon scheen! Ik kon niet anders dan het zien. Ik deed het raam open en stak mijn hoofd voorzichtig naar buiten. De lentelucht was heerlijk fris. En de zon al zo warm. Het voelde als een zachte omhelzing, waarin ik me wilde omwentelen na al die donkere weken. Ik sloot mijn ogen en wenste dat dit was hoe het was.

Mijn oude longen vulden zich met de hoopvolle geur van nieuw leven. Dartelende lammetjes, kleurrijke tulpenvelden en duizenden, goudgele koolzaadbloemen trokken in een flits aan mijn oog voorbij. Ik moest denken aan mijn klimboom van vroeger. Uren kon ik er in zitten op die eerste mooie lentedagen. Met mijn vingers de tere, groene knopjes strelen, hopend dat de blaadjes zich voor mijn ogen zouden ontvouwen. Weet je nog, dat mama mij dan nergens kon vinden?

Ik stond daar in het raam en ademde diep in. Wilde het voelen in elke vezel van mijn lijf. Het vasthouden en niet meer loslaten. Ik liep de trap af en opende de deur naar mijn tuintje. Eindelijk zette ik weer een voetje buiten de deur. Ik voelde lentekriebels in mijn buik en even vergat ik de wereld waarin we nu leven. Sloot ik mijn ogen voor de verwoestende berichten.

Echt lieve zus, je moet het ook proberen. Een paar stapjes maar. Het zal je goed doen.

Dikke kus van mij