Zon, lieve Zon,

De ramen zijn vies en het gerimpelde glas vervormt de huizen aan de overkant. De lucht is strakblauw, jij komt net boven de dakpannen uit. Zo zal het iedere ochtend gaan. Het maakt me woedend, Zon, dat ik niks anders mag zien dan dit. Het maakt me woedend dat de wereld een ontelbare hoeveelheid aan de mogelijkheden heeft en dat ik alleen deze heb. Ik heb alleen jouw opkomen, rond een uur of tien, als je de eerste zonnestralen langs het dak laat glippen en dan rond twaalf mijn raamkozijn weer verlaat.

Zon, ik wil dromen! Ik wil een ander raam, een andere zon, een ander leven mogen dromen. Ik wil het geluid van zingende vogels kunnen dromen en regen uit wolken. Ik wil groeiende bomen dromen. Zon, ik wil de geur van de lente en de smaak van de bloemen. Ik zou zo veel willen mogen kunnen dromen. Zon, ach Zon. Ik wil dromen. Soms zeg ik het tegen je, maar je praat nooit terug. Ach, je bent ook maar de Zon. 

Misschien ben jij wel dat licht waar mijn droom de schaduw verlaat, de wereld in vliegt. Misschien kan ik ook alleen maar dromen van dromen achter dit raam. 

Mocht je dit briefje ontvangen, schijn dan eens een keertje niet. Dan weet ik dat ik niet alleen de wereld, maar de wereld mij ook ziet.