Zittend op zijn vaste plekje denkt hij na over wat er allemaal gebeurt.
Het virus dat de gezondheid van de mensen bedreigt. Kinderen die troost en afleiding nodig hebben. Soortgenoten met een missie: de hele dag voor het raam te zitten. Dit toont maar weer eens aan dat je als teddybeer altijd een rol speelt bij crises.

Hij zou best willen meedoen. Dat kan echter niet, want hij is hier nodig.
Crises zijn van alle tijden en soms onzichtbaar, weet hij uit ervaring. Dat stemt hem soms verdrietig en daarom zit hij er als beer af en toe een beetje onderuitgezakt en wat triest bij.

Het rumoer beneden neemt toe en hij zucht eens diep.
Hij kijkt op de wekker en ziet dat het nog best vroeg is. Dat thuiswerken is funest. 
Zijn hart bloedt als hij aan Jolanda denkt. Balen dat ze nu niet naar school kan. Ze noemt het haar eigen escaperoom, hoewel dat best raar is want een escaperoom daar wil je juist uit ontsnappen. Toch snapt hij precies wat ze bedoelt; ze zijn per slot van rekening al dertien jaar samen.

Hij hoort de vader nu schreeuwen. Allerlei scheldwoorden vliegen hem om de zachte oren. Kon hij zijn pootjes er maar tegenaan drukken. Hij hoort een kletsend geluid en daarna glas vallen, gevolgd door het geluid van gesnik.
Hij weet wat er komen gaat en bereidt zich mentaal voor.

Jolanda komt zachtjes huilend de kamer in en ploft neer op haar bed. Voorzichtig pakt ze hem op en drukt hem stevig tegen zich aan. Terwijl hij haar tranen op zijn zachte bolletje voelt druipen sluit hij zijn ogen.
Op dit soort momenten biedt hij haar troost en is zij de knuffel die ze zo enorm nodig heeft. Hij is haar vaste baken in deze zee van ellende. Dit is zijn missie.
Ondanks alles is hij daar stiekem beretrots op.