#292# Beren

Beren

De straten liggen er eenzaam en verlaten bij. Het lijkt of ik in een spookdorp woon. Dit zag ik alleen in films. Mijn blik glijdt langs de voorgevels van de huizen. Terwijl ik voorbij wandel kijk ik in geïsoleerde levens. Hier en daar flikkert er een blauwachtig schijnsel door de kamer. De televisie gooit meedogenloos de laatste coronabeelden de kamer in.

Op heel veel plaatsen kijkt er een beer, veilig van achter een raam, om niet besmet te raken, naar de eenzame wandelaars. Zij kijken van alle kanten: grote beren, bruine beren, lieve beren, gekke beren en hier en daar een hond omdat er geen beer voorradig was. Aan het eind van de straat, bijna op de hoek trekt een raam mijn aandacht. Spaarzaam verlicht geeft het weinig of geen inkijk in het duister leven daarachter. Een beer zit er wat verweesd bij en staart naar buiten. Hij leunt tegen het raam en houdt zich daardoor overeind. Hij ziet er wat verfomfaaid uit. Eén oog hangt er een beetje uit waardoor hij scheel kijkt. Z’n bek heeft duidelijk verschillende dichtnaaioperaties ondergaan en er steekt wat vulsel uit zijn schouder.

Ik weet niet waarom maar ik blijf staan en tuur naar het raam en de beer. Een glinstering kruipt uit het oog van de beer, wordt groter en rolt over z’n versleten pels. Als hij ziet dat ik kijk houdt hij zijn kop een beetje schuin en steekt z’n poot op. Ik probeer te bedenken wat er zou schorten.

Het antwoord komt onmiddellijk. De beer kijkt me droef aan en tegelijk hoor ik wat hij me vertelt.

“Ik was al zeventig jaar bij hem. Kende hem van toen hij nog maar net een paar dagen baby was. We konden het onmiddellijk goed met mekaar vinden. We zijn altijd samengebleven. Toen hij opgroeide en ouder werd belandde ik op de kast maar was nog altijd bij hem op de kamer. Toen hij man werd, trouwde en het huis uit ging, ging ik mee naar z’n nieuwe huis en kreeg een speciale plaats in de kast. Ik heb er jarenlang gezeten. Vijf jaar geleden verhuisden we naar een zorgcentrum, tot gisteren. Hij is er niet meer, Corona. Nu zit ik hier terug in ons vroeger huis.

Een auto toetert achter mij en jaagt de stem van de beer weg.