Lieve Trees,

Laat ik beginnen met degene te danken die dit aan jou voorleest. Want ik weet zeker, dat jij dat gedaan zou hebben, als je het kon.

Hier een briefje van mij in een tijd die mij bij jou weghoudt. In een tijd dat ik er -nog meer dan anders- voor je wil zijn, gewoon om er te zijn. Om een beetje op je te passen, zoals jij altijd op ons hebt gepast. (Ik geniet er altijd van om gewoon bij je in de buurt te zijn. Dank je wel. Dank je wel dat ik al die keren zomaar bij je mocht zitten.)

Als je het goed vindt zet ik ons gesprek van de laatste keer voort. Ook al komen de woorden al maanden alleen van mijn kant, het zijn in feite jouw woorden die ik daarvoor leen, lieve Trees. Jij hebt mij ten slotte leren praten. Door jou had ik als kind een ander accent dan mijn ouders.

Nu kriebel ik deze woorden per brief jouw oren in en ik stel me voor hoe jij -als altijd- naar de voorlezer terug praat met je ogen. Nee, niet terug praat, veel meer dan dat.

Mag ik uw hand? Dan dansen we samen terug naar…

…de overdaad aan narcissen in onze tuin, waarvan er altijd ook een heleboel in een vaas in jouw huis belandden.

…mijn ezeltje dat ik met jouw hulp terugvond in een kist in de garage.

…dat jij naast me zat toen ik mijn eerste sinterklaasfeest op de kleuterschool beleefde.

…dat jij zó hard moest lachen toen mijn broer en ik een stukje voor je opvoerde, dat je bril besloeg.

…toen jij me lippenstiftblosjes op mijn wangen gaf, voor de paasbrunch.

…dat jij, toen mijn broer en ik allang geen oppas meer nodig hadden, je nog zo bekommerde om ons gezin toen we door een slechte periode gingen. Ik ben je eeuwig dankbaar.

Hou je taai, lieve Trees, pas nu goed op jezelf. Ik kom gauw weer, je staat altijd in mijn balboekje. En dan zullen we weer pirouetjes draaien door ons leven, tot we erbij neervallen.

Liefs.