Hector snapt er niets van. Waar is zijn baas? Wanneer gaan ze weer wandelen? Hij pakt een bal, maar er is niemand die hem gooien wil.
Waar is zijn baas naar toe? Hij is zomaar verdwenen. Ligt het aan hem? Is hij ongehoorzaam geweest? Heeft hij iets kapot gemaakt?
Zijn bazin is al een paar dagen zo verdrietig. Als hij zijn snuit tegen haar aan drukt krijgt hij een knuffel. Maar waar is nu zijn baas? Waarom is hij er niet om even met hem te stoeien?

Hij hoort zijn naam. ‘Hector, ga je mee?’
Hij spitst zijn oren. Mee? Waar gaan we naar toe? Gaan we spelen?
Zijn bazin opent de autodeur en hij springt op de achterbank. Fijn, met de auto mee, maar waarom voelt het dan zo vreemd?

De auto komt tot stilstand en hij mag uit de auto. Kwispelend kijkt hij om zich heen, maar het is hier wel heel rustig. Instinctief voelt hij dat hier veel verdriet is. Zijn bazin roept hem aan haar zij en gehoorzaam gaat hij naast haar staan.
Maar waar is nu zijn baas? Waarom is hij er niet bij?

Hij ziet zes mannen aankomen die een kist dragen. De kist wordt naast een gegraven gat gezet. Zijn bazin loopt er naar toe. Liefdevol streelt ze de kist en legt er een rode roos op. Waarom is ze nu zo verdrietig? Hector volgt haar en snuffelt aan de kist. Vaag ruikt hij een bekende geur. Zijn baas! Zijn baas is hier! Hector gaat naast de kist liggen.
Lieve baas, ik blijf op je wachten; misschien krijg ik dan straks toch nog een aai.