Dichtbij

Oma is dichtbij. Oma met haar koekjes en vergeten thee op het vergeten krukje in de vergeten wc. Oma is dichtbij, ze woont hier om de hoek. School is dichtbij. Nog geen vijf minuten fietsen naar de geschrapte toets. De overkant van de straat is dichtbij en de gevallen bladeren van de boom voor mijn raam. De tandarts waar ik niet meer mag komen en de trein zonder mensen. Mama en papa en de lucht. De wereld was dichtbij. Zo dichtbij, toen aanraken mocht. En nu is de grond dichtbij. De grond en de ramen. De grond die mij echt maakt. De grond die ik mag aanraken en de ramen waar ik door mag kijken naar de wereld buiten. De wolken en de vogels die als enige onaangeraakt blijven net zoals voorheen. De wolken en de vogels die de gesloten grenzen overvliegen en over huizen met meer dan drie mensen op bezoek. De wolken die zelfs door de ramen van het ziekenhuis zichtbaar zijn. De wolken en de vogels die zelfs de zieken mogen zien.

Opeens weet ik wat aanraken is. Aanraken is de glimlach als we plaats maken voor elkaar. Aanraken is de handen op het raam. Aanraken is de grond onder mijn voeten. Aanraken is dichtbij van ver. Ik ben dichtbij, misschien nog dichterbij dan gister. Ik kan Oma aanraken door de muren van huizen tussen ons in. Ik kan de vergeten thee en het vergeten krukje en de vergeten wc aanraken in mijn herinnering. Ik kan haar horen, haar stem in mijn vergeten oren. Ik kan haar door het raam zien zitten, ik kan haar missen. En als ik mijn beetje gemis aanraak, met trillende hand. Als de deuren dicht gaan, de ramen en zonder licht. Als de muren mijn stem niet meer herkennen, mijn ogen mijn reflectie in haar raam. Als aanraken te echt wordt. Wil ik dat je me vasthoudt, samen mijn beetje gemis aanraken en knijpen tot de pijn weg is.