#290 - Corona

Rust

Lieve oma,

Vermaakt u zich een beetje met de andere oudjes? Ik weet dat u niet naar buiten kunt, dat u aan uw plek gebonden bent. U bent daar al jaren, langer dan ik wensen zou. U hebt het er goed, het ontbreekt u aan niets. Toch wil ik u, zeker in deze onzekere dagen, dicht bij me hebben. Maar dat kan niet, oma.

Hebben jullie al gepraat over het virus dat onze wereld teistert? Corona is haar naam en ze slaat wild om zich heen, overal slachtoffers nalatend. Landen worden afgesloten van elkaar, ‘social distancing’ is vereist. We doen wat we kunnen, we doen even niet wat we normaal wel kunnen. We blijven zoveel mogelijk thuis. Maar u weet, mijn lieve hond moet naar buiten en ik volg haar met alle liefde. Even de frisse neus halen die u niet meer gegund is. Ik mis uw aanwezigheid, uw humor, uw relativeringsvermogen. De snacks die voor ons klaarstonden als wij op bezoek kwamen, de roddelbladen die op het tafeltje wachtten om gelezen te worden. Ik mis de troost die u me gaf, jaren geleden, toen mijn konijn overleed en ik voor het eerst in mijn leven huilde.

Zorg goed voor uzelf en de mensen om u heen. Samen komen we hier doorheen. Het virus gaat bedwongen worden. Door de knappe koppen van deze wereld, dankzij de mensen die voor ons zorgen. Ik mis u heel erg, maar ben blij dat u dit niet meer mee hoeft te maken. Al jaren volgt u mij van bovenaf. Doet u de groetjes aan de oudjes in de hemel?