Ze zat uit het raam te staren. Ze dacht terug aan het gesprek wat ze net had gevoerd. Met haar achtendertig jaar was Christina een oude rot in het vak te noemen. Hoeveel studenten had ze inmiddels in de klas gehad? Het waren er door de jaren heen honderden geweest. En elk jaar waren er weer studenten die extra bijzonder waren. Ze herinnerde zich Ramon, die écht niet stil kon zitten en die ze voor elke les een rondje om de school liet rennen. Of Rebecca die elke dag zo liefdevol voor haar zieke moeder zorgde en elke week verslag deed van haar bezigheden.  En dan Sander die naast school nog twee baantjes had om zo eten op de plank te krijgen voor hemzelf, zijn moeder en broertje. Maar het gesprek wat ze net had gevoerd met Anouk zou haar heel lang bijblijven. Ze had Anouk vijf jaar geleden in de klas gekregen. Als pilot zou er een klein groepje leerlingen bij haar komen waarvan school had gezegd dat ze er niets mee konden.  Ze zouden lui zijn en niets kunnen. En dus kwam dat groepje meiden elke week vier uur bij haar op school. Anouk kwam de eerste keer, achter de andere twee meiden verscholen, angstig binnen. Alsof ze de drempel niet over durfde. En toch deed ze het. Christina vroeg zich af wat ervoor had gezorgd dat ze zo schuchter overkwam. Ze wist dat ze heel voorzichtig met haar moest zijn en dat het eerste contact cruciaal voor Anouk zou zijn. Toen ze in het lokaal was, liep Christina voorzichtig naar haar toe en stak langzaam haar hand uit. “Welkom in mijn lokaal’ zie ze. Anouk keek haar verbaasd aan. “Wat fijn dat je er bent. Mijn naam is Christina en jij bent Anouk toch?” Anouk keek haar kort aan en knikte. Er verscheen heel even een vage glimlach. Christina voelde dat het wel goed zou komen. En nu zes jaar later, was Anouk aan het einde van haar lessen bij haar gekomen. Wat was ze verandert. Van de schuchtere meid van vijftien jaar was weinig meer over. Ze was met niveau één binnengekomen en had net te horen gekregen dat ze was aangenomen op het HBO. In de eerste lessen was ze vooral aan het aftasten. Al snel bleek dat Anouk veel slimmer was dan dat de school zei. Heel langzaam ontpopte ze zich en liet ze steeds meer van zichzelf zien. Op haar oude school hadden ze haar klein gemaakt. Ze hadden haar dagelijks verteld dat ze dom was en dat ze dat ook altijd zou blijven. En daar was er zelf in gaan geloven. Anouk had Christina een doos Mercy gegeven. Omdat Christina in haar had geloofd. En in vele gesprekjes haar laten weten dat ze een pracht mens was en dat ze alles kon zijn als je maar in zichzelf geloofde.

Wat was ze trots op Anouk! Wat een bijzonder gevecht was dit geweest. Anouk had zichzelf overwonnen. Klaar voor de toekomst.