#284 Spoken bestaan niet

Harde rukwinden teisteren de bomen in onze tuin en de regen slaat tegen de ramen. Van het broeierige zomerweer is ineens niks meer over. In plaats daarvan verpest een helse onweersbui mijn avond. Ik hou niet van onweer. Die onverwachte knallen, het geweld van de natuur, ik kruip het liefst onder de tafel. En vanavond helemaal want ik ben alleen thuis.

Ik doe de lampen aan. Het is ineens wel heel donker in huis. Een felle flits verlicht de lucht, direct gevolgd door een harde klap. Meteen is alles weer donker in huis. Nee hè, slaan de stoppen ook nog door, zucht ik bij mezelf. Met m'n telefoon als zaklamp loop ik naar de meterkast en switch de hoofdschakelaar om. Vreemd genoeg heeft dat geen effect. Kut, zit de hele wijk zonder stroom? Ik kijk door het raampje in de voordeur naar buiten. Bij de buren is alles donker en ook de straatlantaarns zijn uit. Shit…

Als ik terug loop verlicht een volgende bliksem de kamer en rolt de donder door het huis. Ik verstijf even. Bah, hoe lang gaat dit nog duren? Voordat ik op de bank plof pak ik een paar kaarsen uit de kast en steek ze aan. Dan op deze manier maar wat licht maken. Als de kaarsen branden kruip ik met m'n telefoon in de hoek van de bank. Insta en Facebook dan maar.

Ik scroll door m'n eerste feed als een koude windvlaag de kaarsen laat flakkeren. Ik schrik. Hoe kan dat? Staat er ergens een raam open? Dat kan bijna niet. Voordat ik 's avonds ga douchen doe ik altijd alle ramen dicht. Snel loop ik naar boven. Nee, alles zit dicht. Vreemd. 

Misschien door de ventilatieroosters dan? Ik loop naar het grote raam dat uitkijkt over onze diepe tuin. De tuin met de appelbomen was een van de redenen voor ons om dit huis te kopen. Snel pak ik een stoel, klim erop en doe het rooster dicht. Een nieuwe flits verlicht de tuin. Op dat moment stokt mijn adem in mijn keel. Zag ik dat goed? Het leek wel een…. Nee, ik geloof niet in spoken. En toch…

Voorzichtig klim ik van de stoel en blijf voor het raam staan. Ik durf bijna niet te kijken maar ik moet het weten. Trillend wacht ik op de volgende flits. Ik deins achteruit als er iets langs het raam vliegt. Een tel later verlicht de bliksem opnieuw de tuin. Ik wil gillen maar dan dringt tot me door wat ik eigenlijk zie.

Er hangt een groot wit laken in een van de appelbomen. Een volgende windvlaag rukt het laken weer los en laat het opnieuw rondvliegen.

Ik slaak een zucht van verlichting. Zie je wel, spoken bestaan niet.