Wekelijkse schrijfopdracht #286

Waar ben je?

Er staat een stevige wind. Boven me drijven donkere wolken. Wat doe ik hier? Ik hoor allang binnen te zijn. Ik spits mijn oren. De kale takken zwiepen heen-en-weer. Verder blijft het stil. Zelfs de schelle stem van Daphne is verdwenen.

Wacht eens, vlak achter me hoor ik een plons. Dan nog één, en nog één. Oei, regen. Ik moet hier weg, voordat het te laat is. Ik probeer me te bewegen. Naar voren, naar achteren, het lukt me niet.

In de verte klinkt het blaffen van een hond. Onmiddellijk duik ik in elkaar. De buurjongen heeft sinds kort ook zo’n luidruchtig beest, Oscar heet hij. Een pikzwarte Labradorpup die altijd wil spelen. Laatst hapte hij naar me. Gelukkig zag de papa van Daphne het net op tijd, tilde me op en bracht me naar mijn slaapplek. Waar zal hij nu zijn? Hij was er toch ook bij vanmiddag?

Ik sluit mijn ogen om het heerlijke gevoel van de herfstwandeling weer op te roepen. Als vanzelf zie ik opnieuw hoe Dahne door de deken van gekleurde bladeren rende. Ze trok mij mee aan het touw dat vastzit aan mijn buik. Razendsnel reed ik achter haar aan. Ik hobbelde over boomstronken, door modderpoeltjes, langs de eindeloze bospaden. En nu ben ik hier, alleen. Ik kijk naar de grond. Mijn prachtige, blauwe wielen zijn weggezakt in de blubber. Natte druppels sijpelen via mijn wangen naar beneden.

‘Wil je nog naar de speeltuin?’ had haar papa gevraagd.

Huppelend liep ze met haar vader mee. Ik keek hen na, tot ze uit het zicht verdwenen waren. Ze zouden terugkomen, dat wist ik zeker. Inmiddels is de zon achter de horizon verdwenen, het begint zelfs al te schemeren.

Ik verstijf als ik iets nats voel bij mijn staart. Wat is dat? Voetstappen komen dichterbij, ze blijven staan. Ademloos luister ik naar de geluiden achter me, totdat twee grote handen me uit de zwarte derrie halen.

‘Wat is dit nou, Lobbes?’

Hij tilt me hoog in de lucht. Verschrikt knijp ik mijn ogen dicht. Ik voel een doffe dreun die nagalmt in mijn hoofd, dan is het stil.

Voorzichtig open ik mijn ogen. In de verte verschijnt een oranje gloed, de nacht is voorbij. Met mijn snavel wil ik de druppels van me af poetsen. Auw! De gele verf op mijn rug is beschadigd, het geeft een zeurende pijn. Aarzelend kijk ik om me heen. Mijn wielen, schoon gewassen door de forse regenbuien, staan tegen de schors van een boom. Het touw aan mijn buik is om een knoest geknoopt.

‘Ja, daar is hij!’

Ik herken die stem, de vlugge passen die mijn kant op komen, de warme handen op mijn buik, de zoete geur. Daphne? Ik durf haast niet te kijken.

‘Ik was je kwijt, maar nu heb ik je weer gevonden.’

dag Ellyschrijft

Mooi, mooi, alleen ik ben nu even niet mee over welk voorwerp het gaat? Een speelgoedauto? Want je spreekt over wielen en beschadigde verf? Maar wat is dat dan met die staart?

Ik vind het mooi, maar hier en daar zinnen verfijnen. Zoals In de verte klinkt het blaffen van een hond.  dat kan je scherper stellen, of een regendruppel die een lons veroorzaakt? Is dat zo?

Probeer het hier en daar nog wat aan te scherpen en je verhaal wordt dan nog sterker.

leuk verhaal. Goede feedback.

Hey Kikkie,

Sorry man, ik ben je verloren. Toen ik je eenmaal was verloren voelde ik me ook eigenlijk veel verdrietiger dan ´normaal´ beschouwd zou worden. Je moet wel toegeven dat je veel plekken hebt gezien.

Sorry dat ik na een tijdje niet meer met jou in het openbaar gezien wilde worden. Oh en ook echt sorry dat ik alleen met jou wilde knuffelen als ik daar zin in had. Ik merk dat vooral dat laatste jaar ik jou veel heb gebruikt wanneer ik daar zin in had of wanneer ik daar behoefte aan had, dat is natuurlijk totaal niet eerlijk tegenover jou.

Nadat jij je oog was verloren na een vreselijk ongeluk tijdens een logeerpartijtje heb ik je niet afgewezen, maar ik moet wel eerlijk toegeven dat je nieuwe uiterlijk niet echt mee werkte. Ik vond het nog lastiger jou buiten het huis mee te nemen en na een tijdje wilde ik eigenlijk gewoon dat je in bed onder de dekens zou wachten tot ik ´s avonds een keer terug kwam.

Dit was precies wat er gebeurde op de dag dat ik je kwijt raakte en tot aan de dag van vandaag heb ik er spijt van. Jij lag onder de dekens van een onopgemaakt bed en ik kwam terug van een avondje flirten op het strand. Ik had je niet vervangen, want ik zou die nacht gewoon nog steeds met jou slapen.

Ik kwam de kamer op en het bed was strak opgemaakt, ik heb daar een hekel aan zo´n strak opgemaakt bed. Nog erger, jij was er niet.

Toen ik het resort moest verlaten en er toch echt aan moest geloven dat de kans dat ik jou ooit nog terug zou zien niet meer aanwezig was, werd ik een beetje verdrietig. Mijn oma vond dat niet passen bij mijn leeftijd en zei dat ze dacht dat je voor afval was aangezien en waarschijnlijk door de schoonmaakster was weggegooid.

Ik ga er liever van uit dat de schoonmaakster een kindje had zonder knuffel en dat jij nu als een-oog-kikker op het bed van een kindje woont die je wel weer overal mee naar toe neemt.

Het gaat je goed.

Liefs Romy