#285 - Winterstorm

Moeizaam beweegt Per zich door de storm over het bevroren meer. Door de aanhoudende sneeuw moet hij bij elke stap moet hij zijn voet goed optillen om deze vervolgens weer in de sneeuw weg te laten zinken. Het huis van Anne bevindt zich aan de overkant van het meer.
Het is februari en de winter is op zijn hoogtepunt. Na jaren met weinig sneeuw ligt er nu weer een maagdelijk witte deken over het landschap.

Hij heeft zijn kraag en sjaal hoog opgetrokken, zijn muts zo ver omlaag dat zijn ogen er nog net onder uit komen. Elk jaar steekt hij het meer een paar keer over, maar nu het zicht zo slecht is door de in de storm dansende sneeuw, kan hij de overkant niet goed zien. Ik moet niet verdwalen, denkt hij terwijl er weer een nieuwe laag sneeuw op hem af komt.
Tegen de wind in hangend worstelt hij zich naar de overkant. Als hij bijna aan de overkant is, hoort hij een vreemd fluitend geluid tussen de gierende wind door. Hij staat stil en blijft luisteren. Dan hoort hij het geluid opnieuw. Hij kan het niet goed thuisbrengen. Als hij zich door de storm naar het geluid beweegt, ziet hij dat er een zwaan die flink met haar vleugels beweegt. Zo dichtbij ervaart hij voor het eerst de enorme spanwijdte van de vleugels en begrijpt hij waarom dat fluitende geluid door de storm kon horen.
Hij kijkt, terwijl hij het sneeuw weer van zijn gezicht veegt, naar de zwaan. Het lijkt wel alsof de poten van de zwaan vastzitten, want af ten toe steekt de zwaan haar kop onder water en beweegt haar hard heen en weer, denkt hij. Haar hals blijft ondanks de wilde bewegingen sierlijk boven water.

Ondanks dat hij zin heeft in een kop warme chocolademelk, besluit hij de zwaan te helpen. Langzaam beweegt hij zich naar de zwaan toe, trekt zijn handschoen uit en steekt zijn hand in het ijskoude water. De sneeuw op het ijs wordt nat. De zwaan lijkt zijn plan te begrijpen en probeert naar hem te bewegen. Al snel voelt Per het visnet om de poot van de zwaan en hij beweegt druk heen en weer om de zwaan te bevrijden. Het ijs kraakt. Plotseling schiet de poot los en voordat Per het net los kan laten, duikt hij met het net richting de bodem van het meer.

Als hij bijna zijn bewustzijn verliest, voelt hij een lichte beweging langs zijn gezicht. Een snavel tikt tegen zijn wang. Hij opent zijn ogen en slaat instinctief zijn armen om de hals van de zwaan. Als hij weer boven water komt, kijkt hij in het angstige gezicht van Anne. Een glimlach breekt door op haar gezicht en ze bukt zich snel om Per uit het water te hijsen.
‘Gelukkig heb je een gele jas aan. Ik zag je al komen,’ zegt Anne.

In de verte komt de moeder van Anne al aanlopen met een deken. Deze slaat ze snel om hem heen en brengt hem naar huis en stuurt hem thuis gelijk naar bed om warm te worden. In bed zakt hij weg in een heerlijke droom. Het dorpsplein staat onder water en midden op het plein zwemt een zwaan sierlijk door de plas. De zon schijnt en het is vrijwel windstil.