Onbedoeld gevangen

Marja kijkt naar de vrouw in het bed. Ze ligt daar zo stil met een steun eromheen zodat ze er niet uit kan vallen. Twee kussens onder haar hoofd. Haar ogen zijn ook stil, starend naar een punt in de grijze lucht. Soms lijken de ogen een foto aan de muur aan een nader onderzoek te onderwerpen. Even later blijven ze rusten op het oude buffetkastje.                                                                                                                    Marja zegt: ‘Ik ga even wat sap halen.’ Haar blik komt van heel ver als ze haar dochter aankijkt. Een flikkering van herkenning. Marja gaat de kamer uit en loopt naar de centrale keuken. Voor ze de kamer binnengaat, haalt ze diep adem. De ogen zijn gesloten en een moment weet Marja niet wat ze doen moet. Ze zet de sap op het nachtkastje.                                                                                                                                          Haar moeder beweegt even met haar hoofd en ligt dan weer roerloos, starend in het niets. Haar borst gaat licht op en neer. Ze wil ook eigenlijk niet meer. Had Marja nou sap voor haar gehaald? Ze weet het niet meer en ze wil helemaal geen sap. Al die mensen, verstild in lijsten. Veel te veel. Ze opent haar mond maar er komt geen geluid. Zo ligt ze daar, weerloos met de foto’s en voorwerpen die eens zo dierbaar voor haar waren, gevangen in de buik van herinneringen. Ze voelt even een steek in haar zij en sluit haar ogen. Als ze ze opent, kijkt ze tegen een man aan. Ze draait met haar hoofd om die ogen maar niet te zien. Daar is de klok, de tijd. Haar ogen vallen dicht. Rust, even maar. Die ogen, het tikken van de klok. Het wordt donker in de kamer. ‘Ma, ik ga. Morgen kom ik weer terug.’ Is dat Marja?                                                                        Ze ontspant zich in de duisternis. De voorwerpen worden schimmen. Eindelijk alleen.  Met een glimlach om haar mond sluit ze haar ogen.