Matroejska - Wekelijkse schrijfopdracht #283

“Wat bedoelt u precies?”  De oude vrouw staarde in het felle licht. 

“Kan ik doorleven in een lichaam? Ik geloof niet dat ik u goed begrijp.”

“In jouw eigen buik heeft tijdens jouw leven ook een geest gehuisd, Mia.”  De stem klonk plechtig.

“Tijdens mijn zwangerschappen, ja.”

“Uiteraard, dat waren jouw kinderen. Je geest hield zich vaak rustig, maar ga maar na wanneer je je buik altijd voelde: de intuïtie waar je je beslissingen op baseerde en de kriebels tijdens je verliefdheden. Op die momenten liet hij van zich horen. De wijsheid van het leven wordt zo doorgegeven via de buik, van generatie op generatie. En nu is jouw beurt. Vind je het geen fantastisch systeem? Je dacht toch niet dat het al klaar was? Jouw eigen buikgeest verhuist ook mee, geen zorgen daarover. Ken je die matroesjka poppetjes?“

Mia was het tutoyeren niet meer gewend en ze voelde zich er direct jonger door. Ze tuurde naar het licht en hoopte iets te zien van wie of wat haar dit allemaal vertelde.  Even dwaalde een gedachte naar haar vensterbank, waar de set van drie poppetjes altijd los van elkaar hadden gestaan. Behalve als haar kleinkinderen ermee hadden gespeeld.

“Je komt in het lichaam van een jongen die ze Paul gaan noemen. Zijn geboorte is al vergevorderd. De moeder heeft inmiddels persdrang, dat is moment waarop we jullie klaarzetten. Je staat op het punt… “  Voor het licht de zin kon afmaken werd aan Mia’s hele lijf getrokken, alsof een reusachtige stofzuiger haar van bovenaf opslurpte. Zo voelt het dus als een orkaan je optilt, dacht ze, terwijl ze in de lucht pirouettes en koprollen maakten. Daarna verscheen een rode gloed en voelde ze zich drijven, dobberen. De geluiden waren indrukwekkend. Bonkende hartslag, geruis van bloed, hard gehuil.

“Welkom, lieve kleine Paul!”, klonk het in de verte.