#283 Generaties

Laura

‘Goedemorgen, kom binnen.’ Laura schudt haar de hand.
‘We kunnen de afspraak verzetten als je dat prettiger vind.’
‘Ik heb al de hele nacht in het ziekenhuis doorgebracht. Ik wil dolgraag weten hoe het met haar gaat.’
Kim knikt begrijpelijk en begeleid haar naar het bed.
‘Je kent de procedure inmiddels, probeer ontspannen te liggen en doe je trui omhoog.’

De gel voelt koud aan op haar buik, vervelend is het echter niet. Laura kijkt rustig mee op de monitor terwijl Kim haar werk doet.
‘Ze ligt er perfect bij, alles ziet er netjes uit.’
‘Mijn meisje.’ Tranen rollen over Laura’s wangen.
Een witte vlek wordt zichtbaar naast haar dochter.
‘Kim stop eens, wat is dat?’
Kim staat ook voor een raadsel. Zo snel als het verscheen is het ook weer weg.
‘We hebben pas nieuwe software, als het iets ernstigs was, dan bleef het zichtbaar. Maak je maar geen zorgen, met je dochter is alles in orde. Ze maakt de buik schoon en bedankt Laura voor haar komst.
‘Heel veel sterkte gewenst, ook voor de rest van de familie.’
Laura geeft Kim een knuffel.

Diane

‘Volg niet het witte licht zeggen ze altijd. Nou wat een geweldig advies. Is deze donkere, vochtige krocht het dan? Op het meest cruciale moment van je leven maak je alsnog de verkeerde keuze. De massa liegt. Het witte licht was wellicht een betere keuze geweest. Wat is dat constante geklop? Ga je me nou echt vertellen dat dit het is? De rest van je onaardse bestaan in een kille mechanische fabriek? Zo stond het niet in de brochure. Gelukkig heb ik dit touw als houvast. Wacht eens even…’
De ruimte licht voor een moment fel op en ze aanschouwt het meest prachtige wezen.
‘Dit meen je niet… Dank u Heer.’ Ze neemt de nog prille handjes vast en fluistert:
‘Zorg goed voor je moeder. Ik zal voor altijd bij je zijn.’