#283 Morele steun

Hoi Dos, ik woon vlak bij die gevangenis. Gelukkig heb ik het nog nooit van binnen gezien en dat ga ik graag zo houden.
Zeker na de ervaringen van jouw hp. Die tatoeage vind ik erg geslaagd. 

Ik had haar portret levensgroot, in kleur op mijn kaal geschoren buik laten tatoeëren. --- ik zou schrijven: ik heb haar portret ....laten tatoeëren.

Heerlijk verhaal, al die wreedheid tegenover een zachtaardig lief omaatje. Met heel veel plezier gelezen!

Toffe en originele insteek! 

Een fijne interpretatie van een verschrikkelijke opdracht.

Met plezier gelezen, de humor in dit stukje kon ik zeer waarderen.

Hoewel men op dit deel van het forum gewoonlijk heel lief is voor elkaar, kan ik het niet laten een kritische kanttekening te plaatsen.

De zin “Ik had namelijk mijn beste vriend Dirk van het leven beroofd.“ vond ik minder geslaagd, en niet alleen vanwege het te vermijden woordje “namelijk”. Als ik de zin positief probeer te duiden dan denk ik aan een structurele toepassing van de stijlfiguur hysteron proteron: eerst gevolg, dan oorzaak. Alleen, in de oorzaak wordt het gevolg herhaald, en dat maakt de gewraakte zin overbodig. Het is een conclusie die al in het vervolg besloten ligt.

Sterker zou ik vinden om de vraag nog even te laten hangen waar de media melding van hebben gemaakt. In de volgende één of twee zinnen komt hij bijvoorbeeld thuis en treft zijn beste vriend aan. In zijn bed met zijn vriendin. Dan is ook meteen duidelijk hoe hij het overspel ontdekt heeft.

De stukjes op dit deel van het forum hebben meer weg van vlotte schetsen dan van doorwrochte composities, dus ik zal niet muggenziften over een aantal taalkundige details die ik minder geslaagd vond.

Voor je verhaal maakt het niet uit, en fictie hoeft niet overeen te komen met de werkelijkheid, maar omdat je specifiek een plaatsnaam noemt voeg ik toch enige info toe over de EBI in Vught die niet helemaal aansluit op wat je geschreven hebt.

In de extra beveiligde inrichting kunnen gedetineerden worden geplaatst die:

a. een extreem vluchtrisico vormen en een onaanvaardbaar maatschappelijk risico vormen in termen van recidivegevaar voor ernstige geweldsdelicten, of

b. bij ontvluchting een onaanvaardbaar maatschappelijk risico vormen, waarbij het vluchtrisico als zodanig hieraan ondergeschikt is.

Sleutelwoorden die in de reglementen niet vermeld worden maar in de praktijk een grote rol spelen zijn: ‘georganiseerde misdaad’ en ‘terreurdreiging’.

In je verhaal blijkt uit niets dat je hoofdpersoon in aanmerking zou komen voor plaatsing in de EBI. Zijn misdaadprofiel wijst eerder in de richting van een penitentiair psychiatrisch centrum, of een penitentiaire inrichting bestemd voor klinische observatie zoals het Pieter Baan centrum in Almere.

In de EBI kunnen eerstegraads familieleden na toestemming één keer per maand op bezoek komen. Daarbij is alleen een handdruk toegestaan. Kinderen bijvoorbeeld mogen niet vastgepakt of geknuffeld worden. De meeste gedetineerden zien af van deze bezoeken omdat die te pijnlijk zijn. Alle gesprekken en bezoeken worden beluisterd en gemonitord. Vaak is een observant in de ruimte aanwezig.

Tweedegraads familieleden zoals oma’s krijgen na aanvraag alleen sporadisch toestemming om op bezoek te komen. Zulke bezoeken vinden plaats gescheiden door een dikke glazen wand. Conversatie is alleen mogelijk per telefoon.

Bronnen:

file:///C:/Users/PC/Downloads/kst-24587-96-b1.pdf

http://arno.uvt.nl/show.cgi?fid=142163

@Uruguru: het verhaal wordt er niet minder leuk door. 

Dos, ik heb in mijn eerste reactie al een zin aangehaald waarin je had schrijft ipv heeft. Nu ik het nog een keer heb gelezen zie ik dat er nog een aantal zinnen meer zijn.

Fief, zoals je hier boven kunt lezen heb ik heb ik de HP in de verkeerde bak geduwd. Hij was niet voortvluchtig, dus in Vught niet op z'n plaats. Ik heb je opmerking verwerkt.
Dank voor je reactie.

Chantal, zo wreed was het nou ook weer niet. Het was zijn verdiende loon. Dirk wist dat ik een kort lontje had. 
Dank voor je reactie.

Joke, dank voor je reactie. Fijn dat je het tof en origineel vond.

Uruguru, wat een welkome verrassing dat je even langs komt om een kritische kanttekening te plaatsen. 
Ik kan me jou nog herinneren van jaren geleden toen je een Eén-zin-verhaal plaatste dat korter, maar even krachtig was als die van Ernest Hemingway: For sale: baby shows, never worn. Ik weet niet meer wat jouw zin behelsde, ik dacht dat het ook iets met kinderen te maken had. Wel weet ik nog dat ik er lang mee gestoeid heb. Mijn geheugen is sleets.

Ik heb jouw kritiek ter harte genomen en de nodige veranderingen aangebracht. En meer dan dat. Ook zelf ben ik kritischer naar mijn tekst gaan kijken en ook dat heeft gevolgen gehad. Ik heb zinnen die in de v.v.t. stonden veranderd in o.v.t. Ze zijn daardoor korter en krachtiger geworden.

Als ik een goeie openingszin heb voor een verhaal en een vaag idee, dan ontstaat de plot al schrijvende. Zo ook bij dit verhaal. Ik wist halverwege nog niet hoe ik aan de schrijfopdracht zou kunnen voldoen. Pas tegen het einde kwam ik op het idee van de tatoeage.

Wat de Vughter gevangenis betreft heb je volkomen gelijk. Zonder er over na te denken heb ik hem gebruikt omdat hij het verste in mijn geheugen lag. Ik heb het nu dichter bij huis gezocht. Die van Maastricht is sinds 2014 gesloten, maar de Sittardse is nog in gebruik.

Ik heb de nieuwe versie van mijn verhaal bovenaan geplaatst en de oude hier beneden.
Het nieuwe is wel iets langer geworden.

Het is niet kies van mij te vragen of Juliette Ditvoorst samenvalt met Uruguru, daarom doe ik het ook niet. Het zou mij echter niet verbazen.
Haar scriptie ga ik eens op mijn gemak doorlezen. Mogelijk dat het inspiratie oplevert voor volgende verhalen. 
En anders, mocht ik er ooit zelf in terecht komen, weet ik wat mijn rechten zijn.

Morele steun  (Oorspronkelijke versie)

Toen ik voor de duur van acht jaar onvoorwaardelijk zat opgesloten in de zwaar bewaakte gevangenis in Vught was mijn oma het enige familielid dat me wekelijks kwam opzoeken. De rest van mijn verwanten wilde niets meer met mij te maken hebben. Ik had hun goede naam voor altijd te grabbel gegooid. De media puilden er van uit. Ik had namelijk mijn beste vriend Dirk van het leven beroofd.

Terwijl ik in mijn atelier aan het werk was lag hij met mijn vriendin in ons bed. Dat heeft hij met de dood moeten bekopen. En om mijn ontgoocheling een extra dimensie te geven heb ik zijn lijf, geïnspireerd door de Vitruviusman van Leonard Davinci, met duimse spijkers aan handen en voeten aan de deurpost van onze slaapkamer genageld.

Dat had ik beter niet kunnen doen, vond mijn advocaat.

De nor in Vught was een hel. Elk uur van de dag, dag in dag uit, telkenjare werd mijn geest beknot. Ik kon geen uiting geven aan mijn gevoelens anders dan in hevige woede uitbarstingen, die vaak leidden tot de isoleercel. Als mijn oma er niet was geweest zou ik een einde aan mijn leven hebben gemaakt.

Zij kwam trouw en altijd goed gehumeurd. Haar bezoekuren waren therapeutische sessies voor me. Niet éénmaal heeft ze me een verwijt gemaakt over mijn daad. De veroordeling van de rechter was haar genoeg, daar hoefde zij niet andermaal overheen te gaan. Zij heeft er voor gezorgd dat ik het al die jaren tussen dat criminele tuig heb kunnen uithouden en dat ik er uiteindelijk beter ben uit gekomen dan er in geraakte.

Eén maand na mijn ontslag stierf ze aan een hartverlamming. Ik was zwaar aangedaan; nooit eerder zó heftig, maar ingetogen. Haar wijze lessen hadden mij geleerd het verlies waardig te dragen.Maar bovenal ondervond ik morele steun door haar permanente aanwezigheid.Ik heb haar portret levensgroot, in kleur op mijn kaal geschoren buik laten tatoeëren.

Hoi Dos, wat leuk om weer eens iets van je te lezen. Altijd een genoegen. Ik las jouw naam niet bij het lezen en dacht dat dit weleens waargebeurd zou kunnen zijn. Knap zeg. De tweede versie vind ik wat afstandelijker voelen dan de eerste. Ik deel de mening dat het contrast tussen oma en het harde van het begin mooi is.

Dag Odile, 'Altijd een genoegen', dat vind ik een warm compliment van jou. Dank je wel.

Oma was een wijze vrouw. Ze heeft 'me' acht jaar lang, wekelijks mentaal gemasseerd. 'Ik' lijk nu een beetje op haar.

Ik kijk uit naar je volgende schrijfopdracht.

Hallo Dos,

… van gevangenissen heb ik geen verstand. Ik zie wel eens iets op tv en dat is het dan. 

Je hebt je verhaal leuk geschreven. Komt waarschijnlijk door die lieve verstandige oma.

Met plezier gelezen. Het tweede vind ik zo droog.

Dag Riny, ik heb ook geen verstand van gevangenissen. Je kunt goed zonder. Maar soms laat ik mijn fantasie de vrije loop en bedenk dan dat het niet slecht zou zijn om elke burger te verplichten voor de duur van één á twee jaar op te sluiten. Zoiets als de vroegere dienstplicht. Het nut hiervan zou moeten zijn te ervaren hoe kostbaar vrijheid is. Ik zou aan twee uur vrijheidsberoving voldoende hebben.
Misschien dat twee uur voor iedereen ook wel voldoende zou zijn. Maar dan wel in een isoleercel, zonder daglicht. En toch ook maar een paar stokslagen erbij. Waar dat nou weer goed voor is, weet ik ook niet.
Je ziet: zelden dat er iets goeds uit komt als je je fantasie de vrijheid geeft.

Dos,

... dat zou misschien wel iets zijn, vooral voor de maar in het wilde weg stekende tieners. Zijn er geen heropvoedingskampen geweest? 

De dienstplicht weer invoeren daar kunnen sommige jongeren misschien wel behoefte aan hebben: rust, reinheid, regelmaat. Het is duidelijk: hier is de oude vrouw uit de opdracht aan het woord.