#283 Geest

Er zit een oude vrouw in mij. Nog niet heel lang, een paar jaar. Het was november 2015 toen mijn vriendinnen en ik na een middagje borrelen giechelend onze vingers op het borrelglaasje legden en fluisterden: ‘Kunnen wij contact krijgen met de contactgeest?’

De lampen begonnen te flikkeren, een koude tocht streek langs mijn wang en via mijn neusgaten gleed ze naar binnen. Het voelde als een neus vol chloorwater in het zwembad en mijn ogen traanden er even van. Daarna merkte ik een tijd niets.

Hoe anders is het nu.

Na een maand of twee, ergens in januari 2016 kwam ze voor het eerst naar de oppervlakte en nam mij over. Ik kon alles zien maar kon niets doen. Zij deed het woord én Zij deed wat ze wilde.

Ondertussen is het 2020 en heb ik haar nog steeds niet onder controle. Wel ‘voel’ ik haar aankomen, op komen zetten als een ongewenste menstruatie en krijg ik het meestal wel voor elkaar haar ’s nachts de vrijheid te geven. Zodat niemand het merkt. Zodat niemand haar opmerkt.

Het begint meestal met iets onopvallends. Ik dring opeens voor in de rij van de supermarkt of ik maak mij druk over het niet op tijd bezorgd worden van het gratis lokale krantje. Vervolgens kom ik opeens thuis uit de winkel met een tube Kukident of een pak Always Discreet.

Een of twee avonden later is het dan zover. Ik sluip blootsvoets, in het donker van de trap af, mijn heup speelt op en mijn spieren zijn stijf. Ik schep de advocaat in een glas, zet de rode kunstgeraniums op de vensterbank en druk de televisie aan. Met mijn sudokuboekje op schoot, Candycrush aan op de Ipad, kijk ik afleveringen van Heel Holland Bakt, de Rijdende Rechter en Tussen Kunst en Kitsch.