Opdracht #281 - Zei de kersttomaat tegen de komkommer

 

De deur van de koelkast viel met een dreun dicht en de nieuwkomers van de groentela probeerden een wat gemakkelijkere positie te vinden wat tot algemeen gemopper leidde. De lade was weliswaar leeg geweest op een kerstomaat na, maar de ruimte bleef beperkt. Toen de rust was wedergekeerd volgde daarom al snel een oncomfortabele stilte. Het wordt immers snel ongemakkelijk als je met meerdere vreemden op elkaar gepakt in de groentelade ligt.

De kerstomaat deed een dappere poging de stilte te verbreken. “Dus…. Alles goed?”

Het was niet helemaal duidelijk tegen wie hij het had, maar de komkommer voelde zich geroepen om de stilte niet nog onbehagelijker te laten worden. “Prima, niks te klagen. Met u?”

“Nou prima, prima, zou ik niet willen zeggen. Dat het erger had gekund is waarschijnlijk nog het meest positieve van de situatie.”

“Oh, wat vervelend.”

“Jaaaaa, ik heb trauma’s. Mijn trosgenoten zijn vorige week allemaal op afschuwelijke wijze om het leven gebracht. Mijn hele leven zijn we al samen, en nu… Het enige goede aan deze bedoeling is dat ik zelf nog leef.”

Door emotie overmand bleef de kerstomaat even stil. De komkommer wist ook niet wat hij hierop moest zeggen. Hij had alleen maar een beleefd en vooral kort gesprek willen houden en zat er helemaal niet op te wachten om bij een eerste kennismaking meteen alle ins and outs te horen van zijn nieuwe buurman.

“Gecondoleerd.”

“Dank u, dank u. Ja, vreselijke dingen, en dat ook nog met kerst! Je gaat ervan uit de feestdagen met familie en vrienden door te brengen. Hier kom ik nooit meer overheen.”

 “Wat vervelend.”

“Jaaaa, en het is hier sowieso geen pretje hoor. De ene helft van de koelkastbewoners zijn veteranen die zo weinig daglicht zien dat ze wegteren. De andere helft wordt bruut om het leven gebracht. Echt beestachtig!! Pureren, frituren, verhakken, vermalen, in olie verhitten, ontvellen… Barbaren zijn het!”

De komkommer werd hier toch wat bezorgd van. Zijn buurman was òf niet meer helemaal vers in zijn hoofd (iets wat hij in het donker niet goed kon beoordelen), òf hij was inderdaad in een sadistisch huishouden beland. Beide opties waren niet aantrekkelijk.

“Aha.”

“Jaaa, jaaa, het is een slechte zaak. En ook voor u meneer! De laatste komkommer die ik hier zag, is met kerst in stukken gesneden en samen met de zak sla, mozzarella en olijven vermengd. Mijn trosbroeders zijn ook deels in stukken gehakt en erbij gegooid! Het was een ordinaire slachtpartij! En dat met kerst! De andere helft van mijn trosbroerders ging al gillend de blender in, en alleen hun lichaamssappen bleven over. Die werden vervolgens gekookt. Vrij walgelijk allemaal, en oneerbiedig natuurlijk.”

De komkommer hield zijn mond. Hij had besloten dat zijn buurman gestoord was, en wilde van dit lugubere gesprek af. Niet meer reageren leek hem de beste aanpak. Helaas was de tomaat op dreef en leek niet meer te stoppen.

“Natuurlijk is het zo dat ik überhaupt geen lang leven meer voor me heb. Terminaal, ziet u. De leeftijd… Dus het beste waar ik op kan hopen is dat ze me niet meer appetijtelijk genoeg vinden, en me bij het afval doen."

“Hmm.”

“En ik moet u zeggen, de vooruitzichten zijn goed. Het feit dat er nieuwe kerstomaten zijn binnengekomen terwijl ik hier nog lig, geeft hoop. Ze hebben namelijk de voorkeur voor de jeugdigen, ziet u. Daarover gesproken, hoe oud bent u?”

De komkommer hoefde niet te reageren, omdat de koelkastdeur openging. Een stortvloed van geluid en licht kwam over de groenten heen, toen de lade met een ruk werd uitgeschoven. Tot zijn grote opluchting werd de komkommer eruit gepakt en kon hij het ongemakkelijke gesprek met de psychotische, oude kerstomaat achter zich laten. Hij wist niet wat er te gebeuren stond, maar het kon zeker niet erger zijn dan dat. Toch?