#277 Binnen

Julie staart met open mond naar de deur.
'Dit is het' fluistert ze tegen zichzelf ' Dit moet het zijn.'
Haar blik glijdt over het immense, donkere oppervlak. Kunstig houtsnijwerk siert de gehele lengte van de deur. Onder een dun laagje stuifsneeuw ontwaart Julie bloemen, vogels, vlinders, bomen. Iets hoger is een complete sterrenhemel in het oude hout uitgesneden. Planeten, zonnen en manen draaien om elkaar heen; sterren lijken op te lichtten aan de randen van de deur.
Julie stapt naar voren, trekt haar wanten uit en laat haar vingers zacht over het oppervlak dansen. Ondanks de kou voelt het hout warm aan onder haar vingertoppen. Alsof achter de deur hartstochtelijk leven stroomt.

Jarenlang heeft ze naar deze deur gezocht; de deur die toegang geeft tot de mooiste verhalen ooit verteld. Het was haar queste; haar levensdoel. Vaak had ze willen opgeven, willen geloven dat het alleen maar om een legende ging. Maar iedere keer dat ze het gewicht van de kleine sleutel in haar hand voelde, wist ze dat het geen illusie was. Ergens bevond zich het slot dat Julie meer dan wat ook ter wereld wilde openen.

En dus zwierf ze over continenten, reisde ze langs steden en dorpen en dwaalde ze door onherbergzame gebieden. Overal waar ze kwam, zocht ze naar aanwijzingen die konden leiden naar dé deur. Ze sprak met wijzen, clochards, boeren en stedelingen. Ze dronk op hun gezondheid in cafés of zat met hen aan immense tafels in oude bibliotheken. Dan bladerden ze door dikke boeken, op zoek naar informatie of ze luisterde gewoonweg naar wat haar gezelschap te vertellen had. Ze hield van die gesprekken en misschien was dat het ook wel wat haar op de been hield tijdens haar lange tochten.

In eenzame nachten droomde ze over al die verhalen die achter de deur verborgen lagen. Ze fantaseerde over avonturen en kleurrijke hoofdpersonen en levens vol ongelooflijke gebeurtenissen en vaak viel ze daarna met een grote glimlach in slaap.

En nu, terwijl de sneeuw geruisloos naar beneden dwarrelt, staat Julie hier. Eindelijk. Het vertrouwde gewicht van het sleuteltje drukt aangenaam in haar hand. Julie haalt diep adem en steekt de sleutel in het slot. Dit is waar ze al die jaren naar heeft uitgekeken, waar ze naar verlangde met de hevigheid van een eerste liefde. Haar hart gaat als een razende tekeer, haar wangen zijn hoogrood. Ze is er helemaal klaar voor om de sleutel om te draaien, maar dan aarzelt ze. Ze denkt aan iedereen die ze ontmoette tijdens haar reis, aan alle verhalen die haar werden toevertrouwd, aan alle avonturen die ze had beleefd. Ze denkt aan alles wat leidde tot dit ene moment, hier voor deze prachtige deur; de poort naar de mooiste vertellingen ooit. En terwijl haar adem witte wolkjes tovert in de koude avondlucht, beseft ze het. Ze hoeft de sleutel niet om te draaien, de deur niet te openen.

Ze is al binnen.