Zoals elke week zit ik in het café, maar niet helemaal zoals elke week, want ditmaal ben ik alleen. Ik sla mijn beiden handen om mijn theekop en glimlach zonder veel overtuiging naar de serveerster. Een uurtje ontsnappen aan de sleur van alledag is lang zo leuk niet in je eentje. Ik neem een slok. Te snel. Gloeiende pijn langs mijn gehemelte en een ruw nazeuren. Dat doet het hem. Ik sta op.

‘Mevrouw,’ begint de serveerster. Haar ogen groot, één hand opgeheven voor haar mond, één naar mij uitgestrekt.
‘Ik ben het zat.’
‘Maar mevrouw ...’
‘Zo ontzettend zat.’ Mij houdt ze niet tegen. Ik stap van mijn stoel op tafel. En in mijn thee.

Ik ga kopje onder met gesloten ogen, voel de warmte op mijn huid drukken en de stroming aan mijn haar trekken. Pas als er iets onder mijn voeten kriebelt, open ik mijn ogen weer. Twee sponzen kijken tussen mijn tenen door. Ze giechelen, stoten elkaar aan en beginnen opnieuw te kietelen. Ik hoest blauwe bloemen van het lachen en de theïden vlechten ze in hun haren. Ze zingen van de krabbeldieren, de groen gevlekte kat, de leguaan. Maar ik ben degene die de bellen blaast en meneer De Groot lacht mij toe. Of uit, maar het kan me niet meer schelen. Met grote slagen zwem ik nog een rondje.

Als ik mijn hoofd weer uit het kopje steek, stapt Rob het café binnen. Hij zet drie grote stappen door het middenpad, kijkt om zich heen. Nog twee stappen. Een draai. Nog een blik over zijn schouder. Dan hijs ik me op aan de rand.
‘Ah,’ zegt hij, ‘daar was je. Sorry dat ik zo laat ben.’