Een inderdaad onverklaarbaar verhaal. Het zal je maar gebeuren.

Je begint je verhaal met: je zult me wel niet geloven. Ik zou in plaats van wel vast schrijven of gewoon weglaten. Je zult me niet geloven.

De laatste zin mag je van mij weglaten. Die voegt niets toe.

Anetteke, een leuk geschreven verhaal, maar ook herkenbaar. Iets dergelijks schijnt vaker voor te komen dan je denkt.

Als ik een sigaar opsteek verschijnt er in de rookwolk die ik uitblaas mijn overleden vader met zijn favoriete pijp in zijn mond. Om hem van het roken af te helpen heb ik die pijp, lang geleden, stiekem in de kachel gegooid. Ik heb indertijd zelfs meegeholpen hem overal te zoeken. In de rookwolk kijkt mijn pa mij indringend aan en zegt: ‘Dos, ik weet dat jij het hebt gedaan’. Dan verdwijnt hij. Ik heb er uiteraard een trauma aan over behouden en ben ermee naar een psychiater gefietst. Die heeft er me van afgeholpen. Van hem weet ik dat iets dergelijks niet zeldzaam is. Dus eigenlijk voldoet je verhaal niet aan de schrijfopdracht. Maar trek je daar niets van aan. Het is veel te leuk om het te schrappen.

Het einde van je verhaal wordt inderdaad sterker als je de toevoeging ‘En ik zie weer mijn misvormde zelf’ weglaat.

Een mooi verhaal Annetteke. Voor mij zou het ook zomaar de werkelijkheid kunnen zijn. Maar dat doet geen afbreuk aan je verhaal, de spanning heb je goed weergegeven!

Graag gelezen!

Leuk, zou echt kunnen zijn. Haal je tegenwoordige tijd en verleden tijd niet door elkaar?

Anetteke, dat kopje dat nog op tafel staat. Dat is een typisch geval van mind-fuck. Daar zijn die geesten sterk in. 

Mijn vader komt nog steeds op bezoek en begint er weer over. Maar ik vertel hem dat ik weet dat hij een keer is vreemd gegaan en dan zwijgt hij. We praten dan verder over koetjes en kokosnoten.

Hallo Annetteke,

... wat een leuk verhaal.

Klein dingetje. Je zit alleen aan tafel en zegt dan > wil thee voor mezelf inschenken. Tja, logisch.

Je maakt wel wat los. Het overkwam mij  eens, dat ik mijn man plotseling op de bank zag zitten. 'Wat heb ik jou in lange tijd niet gezien.' Hij is al tien jaar geleden overleden en hij zag eruit als lang voor zijn ziekte; dat vond ik wel fijn.

Leuke titel: Hemels theetje

Leuk verhaal! De manier waarop je het schrijft - tegen de lezer zelf - is heel sprekend. Je hoort het personage bijna praten. Eén dingetje:

 

Ik zit aan de eettafel, wil thee voor mezelf inschenken en ineens hoor ik: ‘Ik lust ook wel.’ Ik schrik me een ongeluk, zet de pot neer en kijk ernaar; in plaats van mezelf ontwaar ik het gezicht van mijn oma.

Je denkt natuurlijk dat ik me vergiste, dat ik misschien veel op haar lijk. Of dat ik droomde, hoe vaak gebeurt het niet dat je een droom nauwelijks van de realiteit kunt onderscheiden? Maar toen zei ze: ‘Je hoeft geen extra glas te halen, hoor. Ik drink wel uit mijn eigen kopje.’

 

Let op de tijd waarin je schrijft. Je vertelt dit verhaal achteraf aan de lezer, dus is het logischer om alles vanuit de verleden tijd te schrijven. Daarnaast schrijf je de eerste alinea van deze twee in de tegenwoordige tijd, maar vervolgens ga je over op de verleden tijd. Blijf altijd opletten in welke tijd je schrijft, anders wordt het zo verwarrend...

Graag gelezen!