Kortverhaal: hoe concreet aan de slag als je idee hebt?

Eerst een tijd nagedacht. Wat research gedaan. Begonnen. Ging lekker, d.w.z. de eerste tien hoofdstukken. Daarna schreef ik een aantal (losse) scènes. Begon te zwabberen kwam er niet meer uit. Een lijst gemaakt met twee regels voor elk hoofdstuk. Uiteindelijk zo'n tien regels per hoofdstuk en daarmee schuiven. Nadat ik uitgeschoven was vlogen de hoofdstukken er achter elkaar uit. Op ongeveer 80% heb ik de synopsis gemaakt. Achteraf vind ik dat ik ergens in het begin (10% ?) de synopsis had moeten schrijven, dat zou me veel tijd en gehannes bespaard hebben. Edoch, zoals Thérèse zegt: iedereen heeft z'n eigen stijl.

hmmmm, boeiend....

Je kunt bijvoorbeeld starten met een (eenvoudige) handeling die je hoofdpersonage verricht - en dan het liefst een handeling die, later in het verhaal,  het thema ondersteunt. Start liever niet met een uitleg of samenvatting. Anders gezegd, je kunt gewoon beginnen met iets dat je HP doet, je hoeft de lezer niets te vertellen of uit te leggen. Nog anders gezegd: laat je personage iets doen alsof hij/zij echt leeft. ;)  

Ik ben nu bv. een scène aan het schetsen die ik als openingsscène zie, maar op de manier van flowschrijven, zonder veel op details te letten of echt te kijken naar of het "mooi" geschreven is. Ik probeer zo het verhaal en m'n personage voor mezelf tot leven te laten komen. Is dat goed, of is het net belangrijk dat ik het meteen in een vorm tracht te schrijven die "af" is, echt op een lezer gericht?

En nog een andere vraag: heeft een kortverhaal altijd per se veel actie nodig? Ik heb al één en ander gelezen over het kortverhaal. Ik probeer ook zelf kortverhalen van verschillende auteurs te lezen. Het verhaal dat ik nu voor ogen heb, heeft het vooral van de sfeer, denk ik. Ik weet dat het hoofdpersonage met een conflict geconfronteerd moet worden en dat hij iets moet willen. Bij mij is het conflict nogal innerlijk. Het hoofdpersonage leeft alleen met haar geliefde, nogal afgezonderd, aan de rand van een bos. Plots verdwijnt hij en keert na enkele dagen nog steeds niet terug. Wat de hoofdpersoon wil: weten wat er met hem gebeurd is, ze wil hem terug. Conflict: haar geliefde verdwijnt wel vaker. Zij wil dat "kunnen" verdragen, omdat onafhankelijkheid en vrijheid belangrijk voor en eigen aan hem is. Maar nu is ze wel degelijk ongerust en bang. En gaat ze dus toch op zoek. Volstaat dat qua actie? Veel gebeurt er dus in wezen niet. 

Anahita,

Zelf vond ik de filmpjes van Brandon Sanderson op YouTube er leerzaam. Je hebt schrijvers die gewoon beginnen (discovery writers) en schrijvers die eerst de globale lijnen neerzetten. 

Over je tweede vraag. Regels daar hoef je je niet aan te houden. Sanderson noemt het een toolbox. Als iets niet werkt, kan het verklaringen en oplossingen bieden om het wel werkend te maken.

Dus probeer je idee gewoon uit. Als het niet werkt, dan heb je jezelf al antwoord gegeven. Het heeft dan te weinig actie en conflict. 

Lucas

Faalangst is alleen voor uitvoerende kunstenaars, sporters, examens etc.

Of als je als Michelangelo een beeld hakt en je hakt iets te veel weg,

Bij schrijven kun je het steeds weer herschrijven, verder polijsten en als het niet goed is er gewoon mee stoppen. Hooguit even wat uit leggen aan je omgeving die weet dat je schrijft, maar er zijn ergere dinfen.

Lucas

Dank je. Dat van die faalangst is waar. Ik geniet zeker wel van het proces hoor. Maar ben echt nog maar sinds een goeie maand bezig met dagelijks m'n pen ter hand nemen en schrijven, ook als het "niet goed" is. En als ik dan iets nieuws wil proberen (was tot nu toe enkel met brieven, dagboeken en gedichten bezig) beangstigt me dat blijkbaar toch. Maar daar  moet ik me overzetten. 

Het iets te veel weghakken is geen faalangst. 

Ik begin gewoon met schrijven. Ik weet van mezelf dat ik altijd heel kort van stof ben, dus op de lengte let ik nooit. Ik schrijf gewoon het verhaal, en kijk pas na het schrijven van de basis wat er beter kan

Als je er geen ervaring mee hebt, zul je eerst moeten ontdekken wat voor schrijver je bent. Dat varieert van een improviserend schrijver tot een georganiseerd schrijver. Zelf ben ik een handig schrijver. Dat klinkt verwaand, maar ik bedoel daarmee dat ik snel en zonder veel moeite iets kan creëren, of het nu tekst is, muziek (van huis uit ben ik componist) of een tekening (hobby), zonder iets voor te bereiden.

De makkelijkste methode is gewoon beginnen. Het is mogelijk dat dit je niet ligt, maar het vergt de minste tijd. En je zou het toch moeten proberen. Iets meer voorbereiding heb je nodig wanneer je wilt weten hoe je verhaal ongeveer zal verlopen, inclusief een eventuele clou. Dat overkomt mij soms. Ik sta onder de douche, fiets door de natuur of blijf nog even in bed liggen na het ontwaken, en er schiet mij een verhaal te binnen met een aardige ontknoping.

Verder gaat het bij mij niet. Ik moet er niet aan denken, een verhaal georganiseerd opzetten. Dan val ik meteen droog. Evenzo voor muziek. Ik ga achter de piano zitten, zet mijn handen op de toetsen en na ongeveer een uur heb ik een compositie. Wil ik een verhaal schrijven, dan open ik mijn tekstverwerker en begin te typen. Na een uur heb ik een verhaal, compleet met een ontknoping. Of ik wel of niet een idee had, het maakt geen enkel verschil.

Dan begint wel een proces van schrappen en corrigeren. Dat duurt ook even. Een paar dagen laten rijpen, nog een beetje aanpassen en klaar is het.

Maar, ik wil niet doen alsof ik zo ontzettend creatief ben. Decennia lang heb ik, na een lange studie, muziek geschreven. Componeren en schrijven zijn tijdgerelateerde kunstvormen. Toen ik begon te schrijven had ik het geploeter met spanningsbogen en ontknopingen al achter de rug. Ik zette een werkwijze voort die ik inmiddels gewend was.

Misschien heb je ervaring met een tijdgerelateerd vak. Je schrijft poëzie, zag ik. Dan heb je al behoorlijk wat ervaring. Vind je het misschien leuk om filmpjes te maken? Ook tijdgerelateerd.