Milo heeft extra zin in de waarschijnlijk laatste trekjes van de dag. ‘Echt fuck dat level, dat is echt niet te doen man,’ mompelt Nick. Milo heeft geen idee welk Playstationspel hij speelt, hij schijnt alles aan te schaffen wanneer het net gereleast is.

‘Pass effe die console, ik nail hem zwaar.’

‘Je bent stoned gast.’

Milo ziet wat wazig, maar dat is wat anders dan stoned. Als hij echt stoned is dan zou hij waarschijnlijk in staat zijn de monitor kapot te gooien, omdat hij zou denken dat er monsters uit zouden komen of zo.

‘Wie is dat nou weer?’ 

‘M’n pa spacet daar helemaal op, man. Een beetje wat jij met Dua Lipa hebt.’ De vrouw zingt een nummer dat wel alleen maar hoge tonen lijkt te hebben. Milo heeft opeens het idee dat de ruimte en Nick om hem heen verdwijnen en alleen zij nog overblijft. 

‘Nick, waarde vriend. Nu moet je me toch eens uitleggen waarom ik die neobombastische tonen zou verkiezen boven de magische, zoetgevooisde elfenklanken van Kate Bush.’

‘Wat kraam je nou allemaal voor bullshit uit, weirdo? Nu klink je zelfs als mijn pa. Dit word me te veel.’

De wazige schim die Nick inmiddels voor Milo geworden is verdwijnt uit de kamer. Kate lost langzaam op, terwijl ze een nummer op een wat lagere toon zingt. Milo neemt nu echt zijn allerlaatste trekje. Vandaag zal hij niet meer stoned worden.