Sandra schenkt zichzelf nogmaals in.
Terwijl ze haar handen om de mok met warme drank vouwt kijkt ze genoegzaam naar het haardvuur, waarin de kleine takjes oplichten en vonkjes zacht knetterend proberen te ontsnappen aan de hitte.
Ze plant haar voeten op de rand van het krukje en zet zich af, waardoor de schommelstoel in beweging komt. Nippend aan de hete chocolademelk dwalen haar gedachten als vanzelfsprekend terug naar het verleden. Deze donkere dagen vlak voor kerst hebben nu eenmaal dat effect op haar.

Het tehuis.
De povere bedden met daarop dunne dekens die nauwelijks de warmte boden waaraan ze behoefte hadden. De kille eetzaal, waarin nooit een stukje kerstversiering te vinden was. ‘Pure verspilling’, hoonde de directrice altijd, als zij en Ilse vroegen naar kerstdecoraties. Frau Helga, noemden ze haar stiekem.
’s Avonds, op hun kale kamer, vier lagen kleding aan tegen de altijd aanwezige kilte, hadden ze regelmatig de grootste lol om haar. Ilse kon Frau Helga geweldig nadoen, waarna ze het uitgierden van het lachen.
Samen maakten ze er altijd wat van, ondanks de erbarmelijke omstandigheden waarin ze woonden sinds de dood van hun ouders.
Ilse was haar steun en toeverlaat.

Vanwege ruimtegebrek werd het meisje hun kamergenote.
Ze was erg stil en teruggetrokken en volgde therapie. Ach, iedereen had issues daar; Ilse en zij zochten daar niks achter. Het leek er zelfs op dat ‘die stille’ in de loop van de weken erna wat bijtrok.
Tot die ene, onvergetelijke, afschuwelijke dag.
Het was éénentwintig december. Sandra hielp in de eetzaal met de voorbereidingen voor het avondeten.
Ze was net bezig de vijftig glazen te vullen met water, toen er lawaai klonk.
Ze meende iemand ‘Brand!’ te horen schreeuwen en snelde naar de gang.
Dikke rookpluimen kwamen de trap afgerold en Frau Helga dirigeerde met ijzeren discipline iedereen naar buiten. Klappertandend vanwege de kou ging Sandra op zoek naar Ilse. Tevergeefs.
Haar Ilse zou niet naar buiten komen. Nooit meer.

Onderzoek wees later uit dat het stille kamergenootje graag met lucifers speelde. Ilse was niet meer in staat geweest op tijd de kamer te ontvluchten. De periode die volgde op die gruwelijke dag werd voor Sandra de duisterste en langste nacht ooit. Jarenlang voelde ze zich als verdoofd en leefde ze op de automatische piloot.
Ze ontmoette Claus een tweeëntwintigste december.
Hij was lief, geduldig, empathisch en vrijgevig. Langzaam maar zeker wist hij haar bevroren emoties te ontdooien. Schoorvoetend zette ze het deurtje naar haar hart weer op een kier, durfde ze voorzichtig te genieten van zijn geduld en aandacht voor haar. Uiteindelijk zwaaide ze de deur verder open en liet het licht weer toe.

Terug in het heden zet ze haar lege mok neer en kijkt vol liefde naar haar enorm bolle buik.
Zachtjes aait ze er over; het zal niet lang meer duren.
Glimlachend beseft ze dat de periode van langdurige duisternis nu voorbij is.