Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

#272 een plek voor misgelopen geliefden

De schemering valt in en ik glimlach naar de laatste restjes roze zon, of eigenlijk naar het stel dat die warme lichtstrepen opvangt, hij op zijn rug, zij in haar gezicht. Ze zitten op het bankje onder de eikenboom, half verscholen tussen de takken en met hun voeten op de eerste afgevallen bladeren. Hij legt zijn hand op de hare. Ik ben hier eerder geweest. Het was een warme dag en de geur van jasmijn had me gelokt, dacht ik, terwijl ik eigenlijk voor een boodschap op pad was. Misschien was het ook de zon geweest, die te heerlijk scheen om me linea recta naar de winkel te haasten. Maar eenmaal de ommuurde tuin binnengestapt, werd ik overvallen door een dusdanig heftige astma-aanval, dat ik mezelf minuten later op het tegenovergelegen terras terugvond, waar de dame naast mij aan het tafeltje me de handtas teruggaf waaruit ze mijn inhaler opgediept had. Ze excuseerde zich voor haar vrijpostigheid en ik bedankte haar hartelijk. Hoe kon ik deze plek vergeten zijn, waarom had ik hem nooit meer opgezocht, terwijl die eerste aanblik zo aanlokkelijk was? Ik laat mijn vingers over de ruwe stenen van de muur glijden. Er zijn grote stukken bedekt met korstmossen. Her en der springt campanula uit de kieren te voorschijn. Het stel loopt langs mij heen naar buiten. Hij haalt zijn arm van haar schouder om haar voor de laten gaan door de smalle poort. Pas als je het gevonden hebt, weet je wat je miste, staat in het bankje gegraveerd. Ik leun achterover en laat mijn blik door de verlaten tuin glijden. Jasmijn, inderdaad. En rozen. Wilde borders verderop. Langzaamaan verdwijnt alle kleur uit de lucht. Zijn voetstappen klinken kalm en vertrouwd op het pad. ‘Wat je miste,’ leest hij de tekst die uit mijn ribbenkast lijkt te komen.

Lid sinds

16 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Schrijvenmaar, Begrijp ik goed uit de eerste alinea dat 'hij' op de schoot van 'zij' schoot zit? Je roept een mooie sfeer op en prima beelden, zowel die van de astma-aanval als die van de jongen/de man die hoffelijk het poortje opent. 'laat mijn blik glijden' vind ik persoonlijk minder mooi dan 'mijn blik glijdt door de verlaten tuin' Ik moet toegeven dat het mijns ondanks (ja, ik ben al oud, ik mag dat nog zo zeggen) wel past bij het dromerige van de tekst. 'Wilde border en kleur die uit de lucht verdwijnt'. Ja, mooi, een aankondiging. Toch begrijp ik de laatste alinea niet helemaal. Dat kan aan mij liggen. Ik zou wel willen weten wat je precies bedoelt. Een van hen leeft niet meer? Je verspringt naar een ander perspectief in de laatste zin. Wat is de reden? Ik blijf met vragen zitten ...

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Toch begrijp ik de laatste alinea niet helemaal. Dat kan aan mij liggen. Ik zou wel willen weten wat je precies bedoelt. Een van hen leeft niet meer? Je verspringt naar een ander perspectief in de laatste zin. Wat is de reden?
Pas als je het gevonden hebt, weet je wat je miste, staat in het bankje gegraveerd. Doordat het hoofdpersonage nu op de bank zit te wachten, kan je de volledige tekst niet meer zien. Het hoofdpersonage bedekt de woorden Pas als je het gevonden hebt, weet je en daardoor kan de man die haar benadert enkel de woorden wat je miste lezen ter hoogte van haar ribben. Dat laatste zie ik (door 18 jaar Katholieke opvoeding waar ikzelf niet voor heb gekozen) als een verwijzing naar Adam en Eva. In Genesis lezen we dat Eva geschapen werd uit de rib van Adam en wanneer een man een vrouw mist, dan wordt de rib soms als metafoor gebruikt voor dat gemis. Dat is een persoonlijke interpretatie die schrijvenmaar misschien niet zo bedoeld heeft, maar de beeldtaal klopt voor mij perfect. Het stukje is zo geschreven dat ik maar mijn ogen hoef te sluiten om het tafereel voor mij te zien. Mooi!

Lid sinds

16 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Dat laatste zie ik (door 18 jaar Katholieke opvoeding waar ikzelf niet voor heb gekozen) als een verwijzing naar Adam en Eva. In Genesis lezen we dat Eva geschapen werd uit de rib van Adam en wanneer een man een vrouw mist, dan wordt de rib soms als metafoor gebruikt voor dat gemis. Dat is een persoonlijke interpretatie die schrijvenmaar misschien niet zo bedoeld heeft, maar de beeldtaal klopt voor mij perfect. Het stukje is zo geschreven dat ik maar mijn ogen hoef te sluiten om het tafereel voor mij te zien. Mooi!
Bruno, Bedankt voor de uitleg van jouw interpretatie van de tekst. :) Ik dacht zelf ook aan de Bijbel en de rib uit het lijf van Adam. Toch begrijp ik niet precies hoe schrijvenmaar het in dit verhaal bedoelt. Ik heb het vermoeden dat zij mij dat ook niet uit gaat leggen. ;)

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik dacht zelf ook aan de Bijbel en de rib uit het lijf van Adam. Toch begrijp ik niet precies hoe schrijvenmaar het in dit verhaal bedoelt. Ik heb het vermoeden dat zij mij dat ook niet uit gaat leggen. ;)
De vraag is nog geen dag oud. Waarom denk je dat het niet uitgelegd zal worden? Misschien hoeft het ook niet uitgelegd te worden... Wat ik bij mijn eigen verhalen merk, is dat mensen wat ik schrijf soms anders interpreteren dan hoe ik het bedoelde. Ik vind dat boeiend. Persoonlijk vind ik een tekst waarin een lezer zelf dingen kan invullen vanuit de eigen ervaring beter dan verhalen waarin de fantasie van de lezer niet geprikkeld wordt doordat alles uitgelegd wordt. Tenzij het over non-fictie gaat natuurlijk, dan is duidelijkheid uiteraard een noodzaak.

Lid sinds

16 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
[quote=Willemina De vraag is nog geen dag oud. Waarom denk je dat het niet uitgelegd zal worden? .
Ik ken schrijvenmaar een beetje. ;) Uitleg is inderdaad niet altijd nodig. En iedere lezer neemt zijn eigen bagage mee, dwz dat wat je meemaakt in je leven je ideeën vormt, ook over hetgeen je leest.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Tja, als ik het moet uitleggen, heb ik het niet goed geschreven ... Volgens mij ben ik er wel altijd toe bereid, maar is het niet altijd zo eenvoudig, omdat ik graag die ruimte voor persoonlijke interpretatie laat en zelf niet zelden meerdere opties zie. Niet iedereeen kan wellicht iets met Adam en Eva, sommigen kunnen misschien meer iets met het idee dat het gevoel uit haar binnenste komt, wie weet, nog een ander leest het gewoon heel praktisch: zij zit ervoor dus lijkt het uit haar te komen, niet meer en niet minder. Stond zij eerder op het punt de ware te ontmoeten en kreeg ze het daar wel heel benauwd van, of was het enkel de zware bloemengeur op een hete dag die haar astma prikkelde? Je mag het van mij lekker zelf weten. Ik denk dat ze het single zijn niet als gemis ervaarde, daar wellicht gewoon te druk voor was, en daarom de tuin vergeten was, maar pas bij het vinden van de ware, op deze magische plek, voelt wat hij eigenlijk wel degelijk toevoegt. Maar ja, dat ben ik. "Schrijvers zeggen zelf de domste dingen over hun teksten," zei een gewaardeerd docent van mij eens en ik zal het nooit vergeten. Ik denk trouwens niet dat ik van perspectief wissel. Is er sprake van een perspectiefwisseling in: 'Ik kijk naar het perk. De bloemen staan in bloei.'? Volgens mij kan zij heel goed observeren wat hij doet. En op schoot? Dat zie ik dan weer niet. Ze zitten naar elkaar toegedraaid. Dus als de zon op haar voorkant valt, valt hij op zijn achterkant (het is maar toevallig door verschil in lengte, of hoe de takken hangen, dat ze de strepen op zijn lijf ziet, en op haar hoofd). Dat leek mij dan weer zo'n helder beeld, dat ik geen moment overwogen heb dat iemand anders het anders zou lezen ... ;)

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Volgens mij ben ik er wel altijd toe bereid, maar is het niet altijd zo eenvoudig, omdat ik graag die ruimte voor persoonlijke interpretatie laat en zelf niet zelden meerdere opties zie.
Bij de verfilming van een boek heb ik soms de neiging om hardop "Neeeee!" te roepen als een personage of een setting er helemaal anders uitziet als hoe ik me hem/haar/het voorstelde bij het lezen van een boek. Soms is het inderdaad beter om de lezer de vrijheid te laten zelf het beeld te vormen bij de tekst.

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
schrijvenmaar, Goede invulling vd opdracht. Details en waarnemingen vind ik prima. Tijdsverloop is iets lastiger. Heden, met een herinnering in de 2e alinea. Alinea 3, 4 en 5 lijken mij in tijd aan te sluiten - het is dan één scene of zou dat kunnen zijn. Echter de witregels ertussen verstoren dat idee. Als je idee ook is/was een scène in dezelfde tijd, zou ik die witregels weghalen.

Lid sinds

4 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik zal het verhaal eindigen bij: ''Langzaamaan verdwijnt alle kleur uit de lucht.'' Maarja dat is mijn mening en ik ben geen expert criticus. :)

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Schrijvenmaar, ik vind de tekst prachtig geschreven. De beelden helder en mooi. Na de commentaren hierboven wordt het nog duidelijker, maar ook zonder dat, neemt het me mee. Een dingetje waar ik op haperde: "Het stel loopt langs mij heen naar buiten." De tuin is ook al buiten. Misschien dat ze beter naar de uitgang kunnen lopen?

Lid sinds

16 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Tja, als ik het moet uitleggen, heb ik het niet goed geschreven ... Volgens mij ben ik er wel altijd toe bereid, maar is het niet altijd zo eenvoudig, omdat ik graag die ruimte voor persoonlijke interpretatie laat en zelf niet zelden meerdere opties zie. Niet iedereeen kan wellicht iets met Adam en Eva, sommigen kunnen misschien meer iets met het idee dat het gevoel uit haar binnenste komt, wie weet, nog een ander leest het gewoon heel praktisch: zij zit ervoor dus lijkt het uit haar te komen, niet meer en niet minder. Stond zij eerder op het punt de ware te ontmoeten en kreeg ze het daar wel heel benauwd van, of was het enkel de zware bloemengeur op een hete dag die haar astma prikkelde? Je mag het van mij lekker zelf weten.
Precies, dat bedoel ik: persoonlijke interpretatie, voor meerdere uitleg vatbaar. Kortom schrijvenmaar gaat het niet uitleggen. ;)
Ik denk trouwens niet dat ik van perspectief wissel. Is er sprake van een perspectiefwisseling in: 'Ik kijk naar het perk. De bloemen staan in bloei.'? Volgens mij kan zij heel goed observeren wat hij doet.
'Wat je miste,' leest hij de tekst die uit mijn ribbenkast lijkt te komen.'
Het lijkt hier alsof je van perspectief wisselt. Het is niet echt zo, het leest alleen een beetje vreemd zoals het er staat, vind ik.
En op schoot? Dat zie ik dan weer niet. Ze zitten naar elkaar toegedraaid. Dus als de zon op haar voorkant valt, valt hij op zijn achterkant (het is maar toevallig door verschil in lengte, of hoe de takken hangen, dat ze de strepen op zijn lijf ziet, en op haar hoofd). Dat leek mij dan weer zo'n helder beeld, dat ik geen moment overwogen heb dat iemand anders het anders zou lezen ... ;)
Je hebt gelijk, de schemering valt, de zon staat al meer opzij, mijn fout. Mijn excuus is, dat ik net die middags met mijn hond langs een pril stel liep dat op de door mij geschetste wijze op een bankje zat. Weliswaar scheen de zon niet en was het berekoud maar hen bleek dat niet te deren. Een halfuur later zaten ze er nog. En een beeld zegt meer dan duizend woorden. Het bleef hangen.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik zal het verhaal eindigen bij: ''Langzaamaan verdwijnt alle kleur uit de lucht.'' Maarja dat is mijn mening en ik ben geen expert criticus. :)
heel goed mogelijk, alleen is het dan een ander verhaal ...

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Een dingetje waar ik op haperde: "Het stel loopt langs mij heen naar buiten." De tuin is ook al buiten. Misschien dat ze beter naar de uitgang kunnen lopen?
heb je helemaal gelijk in, pas ik aan

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
schrijvenmaar, Goede invulling vd opdracht. Details en waarnemingen vind ik prima. Tijdsverloop is iets lastiger. Heden, met een herinnering in de 2e alinea. Alinea 3, 4 en 5 lijken mij in tijd aan te sluiten - het is dan één scene of zou dat kunnen zijn. Echter de witregels ertussen verstoren dat idee. Als je idee ook is/was een scène in dezelfde tijd, zou ik die witregels weghalen.
tja, hoeveel tijd is een witregel, blijft lastig ... Ik had lastminute er een toegeveogd tussen vier en vijf om er enkele minuten te laten verstrijken, zoals tussen drie en vier. Nu denk ik dat die inderdaad beter weg kan, het is een scene bij dat bankje, maar twijfel dan weer over die tussen drie en vier; toch een soort mini scenetjes, een bij de uitgang met het stel da telkaar gevonden heeft en een bij de bank ... (en waarom kan ik nou weer geen accenten vinden in deze combinatie van laptop en internet?)

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
schrijvenmaar, Hoeveel tijd is een witregel? Ja, dat is lastig. Er zijn wel wat algemene adviezen. Onderbreek een scene als eenheid van handeling/tijd/ruimte niet met witregels, een return volstaat bij overgang van handeling naar gedachte en ook bij dialoog. Bij herlezing zie ik je verhaal als één scene waarin een monologue intérieur plaatsvindt. De vertelde tijd loopt vrijwel gelijk met de verteltijd. Ik denk dat het verhaal zonder de witregels meer een eenheid is. Ik ga, althans, als lezer door die witregels zoeken naar een andere vertelde tijd, omdat de witregels dat suggereren.