#272 De vrijheid van de herinneringen

‘We kunnen daar wel gaan zitten,’ zegt Marjolein. Jan volgt haar in zijn gebruikelijke trage tempo naar het grasveldje. Abrupt moet hij stoppen voor een gejaagde skeeleraar die hem geen blik waardig gunt tijdens het passeren. De picknick bestaat uit oude, inmiddels harde stokbroden met Camembert en jam. De voor de moeite nog gemaakte pannenkoeken was Marjolien vergeten, zoals ze de laatste tijd wel meer dingen vergeet. Jan knikte slechts gelaten toen hij het hoorde. Geen overdreven verwijten, geen persoonlijke aanmerkingen. Niet eens een flauwe, maar goedbedoelde grap over dementie. Naast de jam staat een bluetoothboxje met een aangesloten mobiel, waarschijnlijk toebehorend aan het jonge stel op het blauwe picknickleed ernaast. De Queenmuziek doet Marjolein denken aan een voor haar al lang vervlogen tijdperk. Het opsteken van de haren wat ze altijd deed, kwam haar nog een keer van pas, op een proud-to-be-fout feestje waar dit ongeveer de dresscode was. De enige die hiervan afweek was Jan die zijn spijkerbroek en blouse wel ‘fout genoeg’ vond en erin slaagde alle argwanende blikken die hij die avond kreeg te negeren. De skeeleraar die net bijna Jan omver reed, nadert opnieuw. Door het trage tempo waarin ze rijdt kan Marjolein haar goed in zich opnemen. Ze is er bijna zeker van dat zij het is, maar het wordt honderd procent als Queen hun liedje inzet. Hun vrijheidsliedje toen ze naakt op dit grasveldje lagen, zonder angst voor aanmerkingen hierop. Toen ze dansten met elkaars lichamen strak tegen elkaar gedrukt. Of toen ze in een dronken bui besloten het watertje uit het naastgelegen slootje te beproeven. ‘Anja,’ roept ze zachtjes. Ze hoopt eigenlijk dat ze niet gehoord wordt of dat Jan haar tegen houdt. Maar Jan houdt haar al jaren niet meer tegen. Niemand houdt haar nog tegen. ‘Anja,’ roept ze wat harder. ‘Nee, jij bent het niet toch,’ zegt haar voormalige partner in crime. Haar opgestoken haren hebben plaatsgemaakt voor krullende rood geverfde lokken, de fishnet maillot voor een katoenen exemplaar. ‘Op ons liedje, hoor je het.’ ‘Ja, toevallig. Die vent daar op dat kleed. Is dat je man?’ ‘Tja, die kwam ik een jaar nadat je weg was gegaan tegen. Toevallig ook op deze plek.’ ‘Je hebt dus toch je vrijheid opgegeven.’ ‘Je moet toch wat. Heb jij hem nog dan?’ Anja glimlacht voorzichtig. De fysieke aantrekkingskracht van haar werkt niet meer als een magneet, maar is nog steeds aanwezig. ‘Kwestie van keuzes. De enige twee met wie ik in de afgelopen jaren het huis heb gedeeld zijn mijn trouwe labrador en mijn zus, die even niet meer bij manlief kon wonen, geweest.’ ‘Mis je de liefde niet?’ Anja werpt een vluchtige blik op Jan, die totaal verdiept is in zijn mobiel en hen niet eens opmerkt. ‘Totaal niet.’ Het ontbreken van uitleg maakt haar antwoord eigenlijk nog meer sexy. Dit is het moment, I want to break free is bijna afgelopen. Ze buigt voorover op zoek naar de lippen waar ze over gedroomd heeft. Haar vlam van weleer schudt echter het hoofd. ‘Je hebt nu dit leven, Marjolein. Dat zul je moeten accepteren.’ Nog een keer haalt Freddie Mercury uit en dan is het over. Anja’s geest is inmiddels alweer opgelost in de kolkende mensenmassa, haar fysieke lichaam zal snel volgen. Het vrijheidsmomentje zit er weer op.