Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#272 Berusting

Bram, onze eigenwijze dwergteckel, neemt zijn tijd. Met zijn dertien jaar is hij niet meer de jongste. Sterker nog, in hondenjaren is hij even oud als mijn schoonvader die binnenkort tweeënnegentig hoopt te worden. De rondetijden zijn inmiddels al verdubbeld en de langzame voortgang van onze dagelijkse ronde maakt dat ik in een soort trance raak. Het is een mooie herfstdag. De zon schijnt tussen de kalend wordende bomen door en het bos is getooid in een bont kleurenpalet van bruine, rode en oranje tinten. Ik geniet van de boslucht en van Bram die al snuffelend elk blaadje en takje zijn onverdeelde aandacht geeft. Aan mij heeft hij geen boodschap. Hier in het bos kan ik mijn gedachten de vrije loop laten; alles wat me bezighoudt de revue laten passeren. Plots voel ik een windvlaag. Een vreemd gevoel besluipt me. Ook Bram lijkt het te merken. Zijn kwispelende staart staat nu strak en zijn blik is op het bospad voor ons gericht. De wind verzamelt de bladeren die op het bospad liggen en zweept ze op. Ze verenigen zich en langzaam zie ik vormen ontstaan. In verwarring zie ik de voor mij zo vertrouwde personen verschijnen, precies zoals ze in mijn geheugen gegrift staan. Mijn zus met haar eeuwige schoonheid, zonder de tekenen van de kanker die haar van ons ontnam. Mijn vader met zijn vriendelijke lach toen hij iedereen nog herkende en mijn moeder met haar krachtige uitstraling voordat de lasten op haar schouders te zwaar werden. Precies zoals ze waren voordat het leven hen overkwam en voordat ik afscheid van ze moest nemen. Hoe vaak heb ik in de afgelopen jaren niet gewenst ze nog één keer te kunnen zien, ze nog één keer vast te kunnen houden en te zeggen dat alles goed is, dat ik ze mis. Ik kijk om me heen. Ik ben alleen op het pad, niemand die kan bevestigen dat ik zie wat ik zie. Is het verbeelding? Maar Bram ziet het ook. Zachtjes kwispelt hij met zijn staart. Ik loop op ze af, maar nu ze voor me staan weet ik niet wat ik moet zeggen. Waar moet ik beginnen? Maar woorden blijken niet nodig. De wind brengt de bladeren weer in beweging en ze omhullen me als een cocon. Het voelt vertrouwd. Voor mij mag dit moment eeuwig duren, maar dan hoor ik de bladeren fluisteren: ‘het is goed’, en ze worden meegenomen door de wind. Ze dwarrelen door de lucht en komen tot rust op het pad. Bram trekt me uit mijn trance. Zijn aandacht is gericht op een boomstam waarvan hij vindt dat hij daar wel iets achter kan laten. Eén van de bladeren waait weer op en landt op mijn jas. Voorzichtig neem ik hem in mijn hand. Het is goed.

Lid sinds

5 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Wat mooi.... zowel het onderwerp van het verhaal als hoe je het geschreven hebt. Ik zou heel graag willen dat ik een gelijksoortige ervaring mocht meemaken

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Wat mooi.... zowel het onderwerp van het verhaal als hoe je het geschreven hebt. Ik zou heel graag willen dat ik een gelijksoortige ervaring mocht meemaken
Ja, dat zou mooi zijn. Bedankt voor je reactie.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik lees het als een ode aan een jeugd in een warm nest in een harde wereld. Mooi!
Dank je, Bruno.

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Heel mooi Fief, hartverwarmend geschreven. En meestal komen die verschijnselen als je alleen bent... Misschien is dat ook wel het meest bijzondere. Ik heb genoten van je verhaal!

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dit is met veel emotie geschreven; complimenten. :)
Dat klopt. Fijn om te horen dat die er ook uit komt. Bedankt voor je reactie.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Fief, heel erg mooi! Sluit me aan bij de rest van de commentaren. Vol gevoel en liefde geschreven.
Dank je wel Chantal.

Lid sinds

16 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Fief, Mooie sfeer. Ook de herinnering aan het gave vind ik mooi, zoals dat meestal gaat. Ik zou de laatste zin (Het is goed) weglaten. Dat het goed is, gaf je daarvoor al aan en je eindigt dan met een sterk beeld. Fijn om te lezen.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Fief, Mooie sfeer. Ook de herinnering aan het gave vind ik mooi, zoals dat meestal gaat. Ik zou de laatste zin (Het is goed) weglaten. Dat het goed is, gaf je daarvoor al aan en je eindigt dan met een sterk beeld. Fijn om te lezen.
Dank je wel voor je positieve reactie. Daar ben ik blij mee. De laatste "het is goed" schreef ik vanuit mezelf: berusting. De eerste keer kwam deze van mijn zus en ouders.