Voor de tweede keer dat jaar was hij aanwezig op zijn eigen begrafenis. De eerste keer was pas een paar maanden geleden en hij had het nu alweer voor elkaar gekregen om zijn dood wéér in scène te moeten zetten en weer zou het even harteloos gaan als de vorige keer. Zijn ouders, die inmiddels waarschijnlijk niet meer wisten dat hij er ooit was geweest, waren niet komen opdagen en de grote zaal die wat vrienden van hem hadden afgehuurd zag er kil en wit uit. De enige mensen die er toen waren, waren twee collega’s, twee gillende peuters die door de zaal heen holde en met hun zes kleurpotloden tekeningen op de grond maakte, en drie verre familieleden. Het geheel zag er zo triestig uit dat hijzelf na vijf minuten al was vertrokken terwijl hij zichzelf had beloofd om de hele dienst bij te blijven. Ik zou er niet van opkijken als ik wist dat iemand mijn lege kist had laten vallen. Nu was het anders stil. Het moeten lijken op een moord maar de politie zag dat anders: zelfmoord. Vooral omdat ik zo dom was om de drugs en de afzet brief op mijn bureau had laten liggen. Als het moord was, zouden al mijn vrienden opkomen dagen. Jenna zou zijn gekomen ik haar prachtige zwarte jurk. Ik kon haar gezicht zo voor me zien. Haar zachte huid, haar lippen die de mijne raakte en haar prachtige blauwe ogen die het liefst naar mij keken. De dienst was al een half uur bezig en ze was er nog steeds niet. Ik beet op mijn lip om niet te huilen. Ook zonder haar was de zaal bijna vol maar toch voelde het net zo leeg aan als de vorige keer. Ik hoorde een brommende motor en vanaf het begin van de straat zag ik een gele auto voorbij rijden. Heel even hoopte ik dat ze daar in zat maar toen ik naar binnen keek zag ik alleen een oude man. Ik zuchtte en keek naar de overkant van de straat waar de kerk was. Twee jonge mannen ieder een hoek van het spandoek vast liepen naar buiten. Hij zag een foto van zichzelf op het witte doek met ernaast de afbeelding van een otter, omdat dat het teken van hun football team was. Hij glimlachte. Toen de twee jongens uit het zich waren liep hij naar het steegje waar zijn fiets stond. De fietstassen zaten vol met folders. Hij was nu een bezorger. Een reclamefolderbezorger. Zuchtend deed ik mijn fiets van het slot, stapte op en begon te trappen. Nog even, en hij zou de stad kunnen verlaten. Hij moest gewoon nog wat geld hebben. En iedereen achter zich laten.