#260 – Spiegel: Lichtjes

"Hier past hij precies!” Met die woorden werd ik aan de muur gespijkerd. Jij hield me recht terwijl je vader me ophing en zo zag ik de eerste glimps van je kamer. Ik zag speelgoed liggen en knuffels. Ook zag ik foto’s van jou, lachend, met vriendinnen en familie. Toen je vader klaar was liep je achter hem aan naar beneden. Even draaide je je om, om mij nog te bekijken. Je zag de lichtjes in je eigen ogen. Toen huppelde je de trap af. Een week later had je al de routine aangeleerd om elke ochtend even naar me te kijken. Soms werd ik er verlegen van. Maar je lachte me altijd vrolijk tegemoet en het was eigenlijk een heel leuk begin van de dag. Op een morgen stond je voor me, je tanden te poetsen met een rugzak vol boeken. Je keek me aan. "Dit wordt mijn jaar." zei je. Je rechtte je rug en glimlachte. Toen je die middag thuiskwam was je rug niet meer recht en je ogen straalden niet. Hoewel je je tas al had neergezet, leek je het gewicht ervan nog steeds te dragen. De volgende ochtend kwam je me pas laat gedag zeggen. Je keek me vluchtig aan, maar leek niet blij me te zien. 's Middags vermeed je mijn blik helemaal en verdween je achter je telefoon. Je kamer veranderde. De knuffels en het speelgoed verdwenen in dozen naar zolder. De foto’s werden stoffig. Op een gegeven moment ging je telefoon ons vergezellen. Ik hoorde opgewekte stemmen vertellen hoe jij óók gelukkig kon worden. Je keek naar jezelf en trok aan onbestaande stukjes vet en wreef over de donkere cirkels onder je ogen. "Het is niet waar!" zei ik tegen je. "Niet naar ze luisteren!" Maar al keek je me recht aan, je hoorde me niet. Ik zag steeds meer potjes en flesjes staan en in de morgen werd het een vast ritueel dat jij ze op je gezicht deed. Vergezeld door de filmpjes werd je er steeds beter in. Je zag er mooi uit. Ouder. Je stiftte je lippen en glimlachte. Maar je ogen deden niet mee. Je make-up werd een masker. Op een gegeven moment was ik de enige die je zonder zag. Niet te lang. Dat wilde je zelf ook niet meer zien. Maar ik koesterde die momenten. Ze herinnerden me aan een meisje met lichtjes in haar ogen.