# 259 - Psychologische veranderingen

# 259 – Psychologische veranderingen De hete zomer nadert zijn einde met af en toe een plensbui en een wind die er zijn mag. Hier en daar liggen al wat eikels op de grond bij wat afgewaaide takken. Opgelucht fietst Annemarie naar het winkelplein voor een paar boodschappen. De ingrediënten voor de avondmaaltijd zijn al klaar; alleen de appelmoes miste ze nog. Johan houdt zich nu rustig, ze kon er best even tussenuit piepen. Ze voelt zich gesteund door de verzorging: mocht hij weer hallucineren, speel dan gerust wat mee, dat is beter dan er tegenin gaan. Ach, het waren gelukkig maar “kleine dingetjes” : een auto die achterin de tuin stond, zoonlief die hem een hand gaf en meteen weer verdween, gasten die op de bank zaten. Dat was nog allemaal te behapstukken, bovendien vond hij het prachtig wanneer hij weer gehallucineerd had. Hij pakte dan prompt de telefoon om het de wereld kond te doen. Toch werd het de laatste tijd wat vervelender. Af en toe bekruipt haar een onbestemd gevoel, ze kon het nog wel eens weglachen met een aantal pleinvriendinnen – thuis komen er niet zoveel meer. Kop d’r veur, benen d’r onder en deurgaan, zeiden sommigen hier. Tja, er zit ook niets anders op! Intussen dommelt Johan wat onderuit- en scheefgezakt in zijn nog niet zo lang geleden in bruikleen gekregen zwarte sta-op stoel van de verzekering. Hij heeft daar een hekel aan want er zitten knopjes in die hij moet bedienen om omhoog te komen en een lighouding aan te nemen. Hij is niet zo technisch; van een computer moet-ie ook niet veel hebben, al was het alleen maar tekstverwerken wat-ie noodgedwongen moest doen. Nu komt daar niets meer van, het meeste typewerk kwam dan ook op Annemarie neer. Het doet haar pijn hem zo te zien aftakelen. Hoe ging hij niet om met zijn studenten, er was niets belangrijker voor hem: HET student ging altijd voor was zijn credo en als vanzelf nam ze dat over. En nu … Stop met dat gezeur, houd je bij het heden en behendig draait ze haar fiets de oprit op naar de garage – waar geen auto meer staat – in, en neemt haar mandje met boodschappen van het stuur. Gelukkig is bij binnenkomst alles rustig. Ze pakt de aardappelen en de spruitjes en zet ze op het gas, evenals het rundvlees dat alleen nog maar wat bij moet sudderen. De net gekochte appelmoes in een schaal, lekker om …. Daar stapt Johan de keuken binnen, fluistert in haar oor: ‘Anne, Anne daar zit in de kamer een vrouw in een boerka de administratie te doen.’ ‘Dat kan toch niet, daar moeten we wat aan doen, ik kom zo, even de gaspitten laag draaien.’ Vliegensvlug denkt ze: mijn hemel dat wordt meespelen. Bij binnenkomst zegt ze: ‘Weet je wat we doen- en ze zet meteen de tuindeur open – we schuiven haar met stoel en al naar buiten.’ Hij verstart, draait zijn gezicht naar haar toe, kijkt sluw en vuil, zegt dan met een akelige stem vol verbazing en minachting – althans zo komt het bij haar over. ‘Je bedóndert me waar ik bij sta!’ Zij verstart eveneens: oh God, hij heeft helemaal gelijk. Dat gaat helemaal mis. Ik heb ‘m nog nooit bedrogen met god weet wat, en ik heb ’m nog nooit zo lelijk naar mij zien kijken. Nog meer angst werd haar deel en hij … hij vertrouwde van toen af aan, niemand meer.