#258 - Azuur (Een hete zomer)

Jimmy lag al een half uurtje op het strand van Nice. De zon verwarmde zijn gebruinde huid en de geur van zonnebrandolie drong zijn neus binnen. Terwijl hij een slokje nam van zijn kleurrijke, zoete cocktail, keek hij naar de spelende kinderen en schommelende boten in de Middellandse Zee. Hetzelfde blauw als zijn nieuwe ontwerpen. Azuur. Hij probeerde zijn hoofd leeg te maken, te ontspannen. Maar dit lukte niet. Er moest nog zoveel gedaan worden. Volgende week zou zijn nieuwe kledinglijn geshowd worden. Hij had niet eens genoeg modellen, hij moest nog een playlist samenstellen en vanmorgen stuurde de haarstyliste een berichtje dat ze zich niet goed voelde. Misschien moet ik nog op zoek naar iemand anders, dacht Jimmy wanhopig. Hij werd alleen maar nerveuzer als hij bleef liggen, dus hij stond op en raapte zijn spullen bij elkaar. Plots werd het donker. Dikke wolken verzamelden zich voor de zon en in de verte klonk een zwaar gerommel. De wind blies paraplu's omver en handdoeken waaiden weg. In de verte zag Jimmy een meisje uit de zee komen. Zijn blik bleef even hangen terwijl het meisje paniekerig in het rond keek. Ze had een mooie, olijfkleurige huid en steile, zwarte haren tot op haar middel. Precies het model dat Jimmy zocht. Ze liep in de richting van Beau Rivage, een bar niet ver van zijn ligplaats. Strompelend over de keien, al zijn spullen dragend, volgde hij haar. Daar stond ze, in het midden van de bar, samen met een ander meisje. Ze leken als twee druppels water op elkaar en spraken met veel handgebaren. 'Waar was je nou?' hoorde hij het ene meisje bezorgd zeggen. 'Ik kon je nergens meer vinden.' Jimmy kon niet horen wat het andere meisje antwoordde, want een donderslag deed de hele tent daveren. Mensen gilden. De twee meisjes namen elkaar bij de hand en gingen aan een tafeltje zitten. Weer volgde Jimmy hen. Deze meisjes zouden hem uit de nood kunnen helpen. Dikke regendruppels kletterden tegen de ramen. Buiten probeerden kelners hun strandstoelen en paraplu's te redden. 'Hoi,’ Jimmy stond aan het tafeltje van de meisjes. Nu pas zag hij hen van dichtbij. Ze hadden allebei een smal gezicht met grote, donkerbruine ogen en mooi gevormde lippen. Niet te dik, niet te dun. 'Mag ik erbij komen zitten?' Eén van de meisjes glimlachte. Perfecte, witte tanden, zag Jimmy. 'Ja, hoor,' zei ze. Terwijl hij zich aan tafel zette sneed een grote roze bliksemschicht de hemel in twee. De meisjes maakten een klein sprongetje van schrik, waardoor Jimmy's oog viel op het juweel rond hun hals. Een edelsteen, lapis lazuli. Weer hetzelfde blauw als zijn ontwerpen. Azuur. Dit was een teken.