#257 A mule to ride

A mule to ride Waarom ik vastzat is niet belangrijk. Belangrijk is dat ik vandaag weer vrijkom. Weg van hier, om er nooit meer terug te keren.  Nee, ik ben geen beter mens geworden. Ik heb vooral geleerd dat ik uit handen van justitie moet blijven. De bewakers schreeuwen hun bevelen. Deuren en hekken gaan open en sluiten zich ook weer achter mij. Ik wandel rustig over de open ruimte tussen de gebouwen en de muur. Haast is voor de angstigen. De zware deuren worden geopend en tot slot rolt het metalen hek langzaam opzij. Vrijheid! Ik voel de ochtendzon in mijn rug branden. Voor me aan de overkant van de weg staat Elwood, mijn maat, mijn broeder, mijn broer. Strak in het zwarte pak, met gleufhoed en zonnebril. Net zoals ikzelf. Onze hoofden denken muziek, onze levens leven het. We zijn zwijgers tegenover elkaar, maar we voelen de liedjes in ons hoofd aan. Straks gaan we weer muziek maken, weer echt leven. Weg van de juten die steeds achter ons aanzitten, die ons opjagen en vernederen en die ons pakken op de kleinste dingen. Puur, omdat zij ons niet mogen en wij hen niet. De politie en wij, ooit stonden we op het kruispunt en namen ieder een andere afslag.  In gedachten tel ik af: Eén en twee en één, twee, drie, vier: She caught the Katy, and left me a mule to ride. De voltallige gedachtenband swingt. En ik, ik ben de zanger.  Elwood loopt naar me toe, ik naar hem. Midden op de weg een omhelzing. Zwijgend. De muziek dendert door in mijn hoofd. Dan zie ik het pas. Een afgetakelde politieauto! Op de eerste dag in vrijheid haalt Elwood me op in een politieauto. Ik laat hem niets merken, maar verdomme, een politieauto! We stappen in. Zwijgend.