De scherpe punt lacht me toe en uit. De band strak om mijn linker bovenarm doet aderen kloppen. Mijn rechterhand reikt uit, grijpt mis, herhaalt, raakt en omsluit. Pijnlijk zacht dringt het binnen. Ik voer de druk op, weiger pijn. Mijn ogen sluiten. Deze naald is mijn minnaar, mijn redder. Lest zuigende dorst, slurpt mijn vlammende ziel. Ik dank hem. Ik val in amberkleurig violet en vergeet.