Eerst even de kat uit de boom gekeken, nu even voorstellen. Don Leone, een bijnaam die ik, Leo, ooit kreeg van collegae. Op de leeftijd van negen heb ik mijn eerste "boek" voltooid. Een handleiding over de verzorging van hamsters met zelf gemaakte tekeningen. Aangeboden bij de drukkerij op de begane grond van de flat waar we woonden. Helaas, nooit meer iets van gehoord. "Killing". Almost. Halverwege de middelbare school. Eén hoofdstuk gemaakt van wat ooit een fantasy verhaal zou zijn. Deskundig neergesabeld. Nee, ik ben geen Tolkien of Rowling. Te weinig fantasie. Studeren, werken, vakantie vieren. Vijfenveertig jaar later, de geest kwam weer over mij. Een verhaal in de werkelijkheid, misschien 5 jaar in de toekomst, geen apocalyps. Onze eigen wereld, redelijk gewone mensen. Aardig wat geschreven. Qua typologie ergens tussen thriller en whodunit. Na enige tijd lag de boel weer stil. Vertrokken naar Spanje. Over die emigratie drie korte verslagen gemaakt en naar vrienden gestuurd. Veel positieve reacties. Dat gaf de doorslag de draad weer op te pakken. Nu ruim 40.000 woorden geproduceerd, statistisch is het boek half af. "Schrijven" doe ik nu iedere dag. Met het hoofd, dat heb je altijd bij je. Denken over de structuur. Scenes afspelen. Dialogen bedenken. Het fysieke schrijven is maar een deel(tje) van de tijd, neerpennen wat in je hoofd zit. Ik denk dat het boek voor m'n dood uitgegeven is - Deo Volente. Greetz & succes gewenst bij jullie inspanningen.