#242 De kudde

De lange nacht is voorbij. Hoewel de zon zich nog minstens een uur schuil zal houden achter de horizon, maakt de zwoele nachtelijke lucht reeds plaats voor de lichte koelte van de sluimerende ochtend. De stilte maakt plaats voor vrolijk fluitende vogels. Het belooft een stralende dag te worden. Niet veel later is het zachte gebrom al te horen in de verte. Al snel zwelt het geluid aan, tot de vogels zichzelf het zwijgen opleggen. De kudde nadert. Eens ging er een soort van dreiging uit. Snelheid, avontuur. Al lang niet meer. Langzaam beweegt de kudde zichzelf voort door het land, vretend en zuipend. Zachtjes brommend. Kleine wolkjes kringelen onafgebroken de ijle ochtendlucht in en verdwijnen dan in het niets. Het weinige gras dat nog aan de kanten groeit ziet de kudde niet staan. Zij kijkt enkel naar zichzelf. Zij bromt en graast, sloom en schijnbaar zonder doel. Geeneen weet waar de kudde begint en geeneen weet waar zij eindigt. Elke dag opnieuw passeert zij. Plots gebeurt het onvermijdelijke. Een aanvaring tussen twee hitsige mannetjes. Voor even ontwaakt de kudde uit haar roes. Het gebrom slaat om in luid geschal. Kwade ogen flitsen gevaarlijke blikken naar mekaar. Rookwolkjes kringelen in de ijle lucht. Weldra grazen de hitsige mannetjes weer voorts als tevoren. De rust is weergekeerd. De kudde heeft nog een lange weg te gaan.