De Lift Angela komt aanhollen haar telefoon tegen haar oor geklemd en in haar andere hand het zware diplomatenkoffertje tegen zich aangedrukt. Terwijl ze behendig haar been tussen de dichtschuivende deuren steekt gaan die weer open en ze stapt de lift in. Ze tempert haar stem maar geeft in korte zinnen instructies aan iemand aan de andere kant van de lijn en gezien de manier waarop ze die instructies geeft zal de ander daar niet blij mee zijn. Angela is geen vrouw van veel woorden. Om met haar te kunnen werken moet je haar begrijpen en als dat niet het geval is kun je beter een andere baan zoeken. Ze zit middenin een zin als haar ogen blijven rusten op iemand aan de andere kant van de lift. Haar mond valt open en vooralsnog doet ze geen enkele moeite om die te sluiten. Ze kijkt de tot in de puntjes verzorgde vrouw aan en haar blikken gaan over haar kleding en blijven steken bij haar handen. Ze hapt naar adem en beëindigt met een paar korte opmerkingen haar telefoongesprek. De vrouw kijkt terug en glimlacht naar haar. Mijn god hoe is het mogelijk dat ze op dit tijdstip van de dag, de dag die eigenlijk nog moet gaan beginnen, in de lift staat met deze vrouw die eruit ziet alsof ze naar een feestje gaat. Niets maar dan ook niets aan die vrouw is verkeerd, of eigenlijk alles is verkeerd, het is maar hoe je het wilt bekijken. Ze denkt na; de vrouw zou toch pas na het weekend terugkomen van haar reis naar Australië. De schrik slaat haar om het hart. Daar gaat haar weekend, een weekend waar ze al maanden naar heeft uitgekeken. De lift stopt en Elise, de directeursvrouw, wil uitstappen maar blijft halverwege staan en draait zich naar haar toe. ‘Jij ben zeker het liefje van de directeur’, vraagt ze met een zwoele stem. ‘Hoe komt u daar bij’ hakkelt Angela. ‘Dat is niet zo moeilijk hoor. Mijn man geeft iedere maîtresse een kopie van mijn ring. Alleen een goedkopere uitvoering. Hij staat je goed”.