Clara kijkt me vragend aan. “Hij wil me doorsturen naar een psychiater,” beantwoord ik de blik. “Een chirurg leek hem uitgesloten. Wat heb ik nou aan een psychiater? Praten. Ik ben het zo zat. Moeder leek wel tevreden. Volgens mij denkt ze nog steeds dat het iets van een fase is, ofzo, een bevlieging, een tijdelijke gekte. Dat het zich laat genezen. Maar de hulp die ik nodig heb, is bij het accepteren dat ik nu eenmaal in het verkeerde lichaam geboren ben, niet bij het wegmoffelen.” Bea knikt. Zij lijkt me altijd beter te begrijpen dan wie ook. “Ik wou dat moeder het kon – oh, daar komt ze juist aan.” “Schat, wat doe je nu?” “Herkauwen, mam.”