Welke leeftijdscategorieën, welke onderwerpen?

Al deze vragen kan je zelf beantwoorden door een uurtje in de bibliotheek kris/kras te lezen/onderzoeken.

Maar ook bijv. met hoeveel scheldwoorden het is geschreven.

Grappig. Zoveel als je wil! Je kan als je zelf graag scheldwoorden gebruikt, makkelijk 2 scheldwoorden per zin gebruiken. Vooral in dialogen, en zeker de dialogen van een gamer en haar/zijn tegenstanders moeten voor de gemiddelde YA-lezer, doorspekt zijn van zeer grove scheldwoorden. Vergeet niet regelmatig te vermelden dat alles "zwaarkut" is! Tenslotte, vloeken is ongewoon gewoon geworden, zeker voor de hoog opgeleide YA.

Ik vraag het om zelf een leeftijdscategorie te kiezen voor mijn boek.

Misschien kan je ook opleiding/milieu/geslacht/afkomst betrekken in je keuze. Misschien helpt dit; http://www.woutdanny.com/mopjes-scheldwoorden.php

Hallo, Ik vroeg me af, op een Young Adult-boek staat meestal een leeftijdscategorie, zoals 12+,13+,14+. Maar welke 'heftige' onderwerpen kun je verwachten bij deze verschillende leeftijdscategorieën? Zoals liefde, seks, tienerzwwangerschap etc. Maar ook bijv. met hoeveel scheldwoorden het is geschreven. Ik vraag het om zelf een leeftijdscategorie te kiezen voor mijn boek. Misschien een beetje een rare vraag, maar ik wil het wel graag weten ;) Mexy

Ik heb laatst een enorm handige site ontdekt. Blijkbaar is ie nog niet algemeen bekend. Daarom deel ik hem hier met je: www.google.com Door daar te zoeken op 'Leeftijdscategorie boeken' kwam ik bijvoorbeeld op deze site: http://leesbevorderingindeklas.nl/algemeen/indeli… Shhht. Google is een geheim! Overigens zijn er geen wettelijke voorschriften voor die leeftijdsaanduiding. Die wordt door de uitgever voorgesteld, in samenwerking met de auteur.

Sommige schrijvers schrijven van zich af, ze zitten ergens mee in hun maag en zoeken lezers om dat te delen. Andere schrijvers schrijven naar een doel toe: zij hebben een helder beeld van wat zij willen vertellen en aan wie, en zoeken daar een verhaal en een vorm bij. Als u als volwassene voor kinderen wilt schrijven, raad ik de eerste aanpak af. Bijvoorbeeld: ouders die hun eigen problemen met hun (jongere) kinderen bespreken bereiken meestal alleen maar dat de kinderen zich ongelukkig of zelfs medeschuldig gaan voelen, wat vaak decennia later nog een moeilijke relaties oplevert, en als de kinderen werkelijk mee kunnen denken in het probleem dat aan de orde gesteld wordt, dan is het een triviaal probleem. Betrek nooit kinderen in uw leefwereld, maar leef u in in hun leefwereld. Dit is een erg veralgemeniseerde opmerking van een schoolmeester, er zijn heel wat uitzonderingen denkbaar en u geeft geen informatie over uw verhaal: ik claim dus niet dat deze opmerking een harde wet is - maar overweeg het. Verder vind ik de nadruk op scheldwoorden, sex en geweld leiden tot een negatieve selectie. Ik weet dat het gebruikelijk is, maar dat is bloedeloosheid van keuringscommissies: (bijvoorbeeld) Boells zeer brave "doktor Murkes gesammeltes Schweigen' is beslist geen kinderboek, en je kunt van een boek voor volwassenen niet een goed kinderboek maken door 'zwaarkut' te vervangen door 'goede grutjes'. Overigens neem ik waar dat elfjarige pre-pubertjes aanzienlijk grover in de mond zijn dan vijftienjarige stiekeme rukkertjes. En het uitgangspunt dat volwassenen meer grof geweld aankunnen dan kinderen, dat lijkt me discutabel. Mijn eigen ervaring: als kind kon ik lachen om de sprookjes van Grimm, om Winnetou en zijn martelpaal, het lucifermeisje van Andersen en de Bijbel - maar pas toen ik op rijpere leeftijd kennis maakte met oorlog, armoede, kindermishandeling en gruwelijke doodstrijden, kreeg ik slapeloze nachen van Jericho, Golgotha en de jongens van Bontekoe. Ik zie daarom uw vraag liever zo gesteld: "dit (bijgevoegd) is mijn tekst, ik wil daarmee (6/9/11/12/16) jarigen met (wel/geen) ruime leeservaring bereiken. Doe ik het goed? Zo nee, welke (woorden/grammaticale constructies/onderwerpen) zijn niet geschikt voor deze doelgroep?

En het uitgangspunt dat volwassenen meer grof geweld aankunnen dan kinderen, dat lijkt me discutabel.

Dat is niet discutabel. Daar is heel veel onderzoek naar gedaan en kinderen kunnen schade oplopen door hen bloot te stellen aan dingen waar ze niet aan toe zijn. Bron: Ik heb acht jaar in de adviescommissie van PEGI en Kijkwijzer gezeten.

aan Harryhol: Wat een opluchting dat mensen die over subtiele dingen adviseren, hun menigen niet discutabel achten. Dat geeft vertrouwen. Ik onderscrhijf dat kinderen schade oplopen door hen bloot te stellen aan dingen waar zij niet aan toe zijn. Want dat is een open deur; een definitie van het begrip 'waar ze niet aan toe zijn'. Heeft veel onderzoek er toe geleid dat 'waar ze aan toe zijn' te vertalen is in een leeftijdscategorie, onafhankelijk van context, cultuur, individualiteit?

aan Harryhol: Wat een opluchting dat mensen die over subtiele dingen adviseren, hun menigen niet discutabel achten. Dat geeft vertrouwen. Ik onderscrhijf dat kinderen schade oplopen door hen bloot te stellen aan dingen waar zij niet aan toe zijn. Want dat is een open deur; een definitie van het begrip 'waar ze niet aan toe zijn'. Heeft veel onderzoek er toe geleid dat 'waar ze aan toe zijn' te vertalen is in een leeftijdscategorie, onafhankelijk van context, cultuur, individualiteit?

Ieder kind is anders en ouders weten vaak uit ervaring waar kinderen wel of niet tegen kunnen. Maar onderzoek wijst uit dat er heel duidelijke patronen zijn. Daar is kijkwijzer ook op gebaseerd. Kinderen onder de twaalf zijn bijvoorbeeld veel slechter in staat om fantasiegweld als fantasie af te doen dan iets oudere kinderen. Kinderen van zes moet je ook geen zombiefilms laten kijken. Dat is allemaal ondersteund door onderzoek. Je verplaatst overigens op nogal flauwe wijze de doelpalen. Je noemde het gegeven dat kinderen schade op kunnen lopen van media discutabel. En nu probeer je het te gooien op ‘elk kind is anders’. Dat ontkende ik ook niet. Ik weet alleen (op basis van onderzoek en experts) dat kinderen gebaat zijn bij bescherming tegen beelden en media waar ze op basis van hun leeftijd en ontwikkeling schade van kunnen oplopen. Als je het daarmee oneens bent raad ik je aan om zelf eens wat onderzoek te doen. Of word je alleen dwars omdat ik een feit deel en claim dat het klopt? Is het de stelligheid waar je op reageert? In dat geval heb ik een gezegde voor je: don’t shoot the messenger. Overigens is er geen kijkwijzer voor boeken. In tegenstelling tot films en tv is daar ook geen wet voor. Daarom wordt vaak uitgegaan van de expertise van bibliotheken voor advies.

Of word je alleen dwars omdat ik een feit deel en claim dat het klopt? Is het de stelligheid waar je op reageert?

Hé, interessant dat je dat denkt.

Of word je alleen dwars omdat ik een feit deel en claim dat het klopt? Is het de stelligheid waar je op reageert?

Hé, interessant dat je dat denkt.

Dan blijft het deel wat je voor je eigen gemak weglaat nog steeds van kracht: don't shoot the messenger :D

aan Harryhol: Ja, het is inderdaad de stelligheid waar ik op reageer. Maar ik geef je geen ongelijk: we hebben geen nietus-wellus discussie, maar een misschien-wellus discussie: discutabel vs. niet discutabel. Ik ervaar ook dat beelden (op scherm en in de realiteit) veel schade kunnen aanrichten en onderschrijf het nut van categorieen bij (jeugd)lectuur en films om kinderen te beschermen. Ik ben daarom blij dat er een kijkwijzer is. Ik realiseer me dat een advies bij een aankoopbeslissing die in secondes genomen wordt sterk gesimplificeerd moet zijn - maar ik ben ook blij dat het een advies is dat niet bindend is. De doelpalen: deels waar, waarvooor mijn verontschuldiging - maar niet helemaal. En ik weet dat onderzoeksresultaten in de gedragswetenschappen altijd een complex beeld geven, en schiet alleen op messagers die het beeld te sterk versimpelen. Het is overigens niet persoonlijk bedoeld want ik begrijp dat stelligheid vaak nodig is, en ik hoop dat we in wederzijds respect kunnen discussieren. Je raad me aan zelf onderzoek te doen. Nogal lastig, dubbelblinde experimenten in deze zijn onethisch en elk ander onderzoek blijft discutabel, hoe gedegen opgezet ook. Ik heb in mijn omgeving de volgende anecdotische ervaringen: 1. Niet alleen jonge kinderen, maar ook oude kinderen en volwassenen hebben moeite met het onderscheiden van fantasiegeweld en echt geweld, en bij de toenemende perfectie van animaties wordt dat alleen maar lastiger. Als Spielbergs dinosaurus een mens opeet (6 jr. met spin), is dat even hard lachen dan als Attenborough's orca een zeeleeuwenwelp doodmartelt (6 jr. met spin), Tom Jerry achternazit, Jeanne d'Arc op de brandstapel krepeert (family, volgens de KLM) of een stel Nazi's een hoop Joden de gaskamer in schuift (adult). Allemaal even grappig, want ver van mijn bed. Sommige kinderen gaan er over piekeren tegen de tijd dat hun 'bed' wat groter wordt, over die zielige zeehondjes en Joden ... maar dat is pas als ze wat ouder worden. 2. Jonge kinderen kijken even ongeneerd naar de goorste pornofilms als naar de balts van Attenboroughs paradijsvogels: belachelijk gedrag van grote mensen en andere vreemde soorten, ver van mijn bed. Wat wel beangstigend is als Papa en Mama 's nachts zonder beeld hijgen en gillen. Gelukkig zijn er pornofilms, die tonen dat Papa Mama dan niet slaat, maar dat ze alleen maar grappige vieze spelletjes doen. 3. De gruwelijkste scene die ik ooit las, was het meisje op de brandstapel in Thea Beckmans "Kruistocht in spijkerbroek." Ik had er als dertigjarige slapeloze nachten van. Maar dat boek wordt aangeprezen als geschikt voor de jeugd en geen van de kinderen die ik over ondervroeg had de gruwelijkheid opgepakt: te ver van hun bed. En ook Matthaus' verslag over de kruisiging is geschikt als jeugdlectuur. Dit zijn wat losse ervaringen, die me huiverig maken voor elke indeling op basis van 'hoe ouder ze zijn, hoe meer ze aankunnen.' Misschien heb je er wat aan. Ik val niet het nut van een kijkwijzer aan, ik zou alleen zelf veel meer parent-guided adviezen geven bij geweld en wat minder zwaar tillen aan bad language. aan Mexy: sorry dat Harryhol en ik nogal afdwalen in details. Maar het illustreert dat er veel over te zeggen is, en ik onderschrijf Harryhols advies: laat je uitgever beslissen. Iemand moet de knoop doorhakken, hoe arbitrair ook. Daar zijn formums niet geschikt voor.