Winnaar schrijfwedstrijd 'De Bruiloft'

Voor altijd - Merel Olden

Ze wordt wakker in een omhelzing met zichzelf. Haar oor op haar schouder en haar armen gekruist over haar borsten. Haar hoofd nog vol flarden droom. De kamer is gevuld met donkere schaduwen, maar op de muur tegenover het bed licht een grote witte vlek op. De vlek krijgt steeds meer vorm. Mijn trouwjurk, denkt ze. Natuurlijk. Vandaag is haar trouwdag.

Dromerig van de slaap en van de dag die komen gaat, komt ze langzaam overeind, stapt uit bed en schuifelt ernaartoe. Ze streelt de zachte stof. Steekt haar neus tussen de plooien en droomt nog even weg.

Het licht moet aan. Ze wil haar jurk in het licht zien. Ze loopt maar de deur en drukt op het lichtknopje. Verward kijkt ze rond. Dit is haar kamer niet. Deze kamer kent ze niet. Ongerust maakt ze de deur open. Dit is haar huis helemaal niet. Wie is die oude man die daar in de stoel voor de televisie ligt te slapen

Tijd om daarover na te denken heeft ze niet, want vandaag is haar trouwdag. Ze moet zo snel mogelijk naar mama, naar haar ouderlijk huis. Ze trekt de witte jurk van het hangertje en gaat door de voordeur naar buiten. De straat is nat onder haar blote voeten. Nog altijd weet ze niet waar ze is. Dolend kijkt ze rond naar mensen die haar kunnen helpen.

Hij wordt wakker in een omhelzing met het boek op zijn schoot. Zijn oor ligt op zijn schouder. Zijn nek en rug doen pijn. Alweer ben ik in mijn stoel in slaap gevallen, denkt hij. In de asbak ligt een sigaar die veranderd is in een kegel van as. Een halfleeg glas staat ernaast. De televisie stuurt zijn blauwe licht de kamer in. Hij bekijkt het boek. Het negenenveertig jaar oude fotoalbum. Natuurlijk. Hij heeft het gisteravond in een zeldzaam sentimentele bui uit de kast gehaald. Omdat het vandaag precies negenveertig jaar geleden is. Hun trouwdag.

Huilen, dat doen mannen van zijn generatie niet. Maar als hij naar hun prachtige jongere versies kijkt, proeft hij zout in zijn mond. ‘Voor altijd’, dat beloofden ze elkaar die dag.

Twee pagina’s kleven aan elkaar. Voorzichtig probeert hij ze van elkaar te scheiden, maar delen van de foto scheuren los. Haar gezicht van toen beschadigd. Grotendeels weg. ‘Bijna verdwenen. Net als zij’, denkt hij. Tranen vallen op haar nu lege gezicht in de zwart-witte foto met de wit gekartelde randjes.    

De thuiszorg komt zo. Hopelijk heeft ze een goede dag vandaag en laat ze zich goed helpen. Hij wil tot het einde voor haar blijven zorgen. Voor altijd.

De bel gaat. Hij staat moeizaam op. ‘Ze zijn er’, roept hij richting de slaapkamer. Er komt geen antwoord. Voor de deur staan twee agenten. Tussen hen in staat zij, met een wit nachthemd over haar arm. Op blote voeten. ‘Is dit uw vrouw?’, vraagt de agent.

Binnen pakt hij met zijn warme handen haar koude voeten vast. ‘Voor altijd’, zegt zij.