opdracht #230 - welkom

De fijne warme straaltjes water van de douche masseren mijn lichaam. Wat een zalig gevoel. Het stof van het dagelijks doen en laten spoelt van me af, verdwijnt in het putje, naar daar waar het hoort. Ik blijf lekker schoon achter met een tintelende huid. Wat een heerlijke uitvinding, een douche. Ik draai uiteindelijk de waterkraan dicht en grijp de donzige handdoek die op me te wachten hangt. Zo'n groot badlaken waarop je op het strand in de zonnestralen ligt te bakken. Ik wikkel me er helemaal in. Van top tot teen en voel me een bevoorrecht mens, een tevreden mens. Tot – ik hoor een geluid dat ik niet kan thuisbrengen. Ben plotseling een angstig mens met een bonkend hart en met nekhaartjes die stijf overeind staan. Is het mijn verbeelding of heb ik nu ècht een geluid gehoord dat niet nu en niet hier te horen zou moeten zijn? Ik sta stokstijf in mijn cocon van badlaken en spits mijn oren. Stilte. Juist een laatste tikkende druppel op de vloer van de douchecel. Ik verzamel al mijn moed en open de deur naar mijn slaapkamer. Stilte alom. Ik steek mijn hoofd om de hoek. Stilte. Voorzichtig schuifel ik de slaapkamer verder in en kijk recht in de ogen van Bram, de vriend van mijn broer Thijs. Bram komt veel bij ons over de vloer. Hij is een vriend des huizes geworden. We lachen veel, we discusseren over alle mogelijke onderwerpen, politiek, kunst, filosofie. Hij is van alle markten thuis. Is beleefd, vriendelijk en ziet er goed uit voor zijn zeventien jaar. Bram is altijd welkom. Ook als mijn ouders niet thuis zijn. En ze zijn niet thuis vanavond. We hadden een fijne avond, dronken een glaasje en er was een spannende film op de televisie. Morgen moet er weer naar school gegaan worden, dus Thijs stelde voor om op tijd te gaan slapen. Bram kondigde aan zijn voorbeeld te volgen. Ik bracht de lege glaasjes nog even naar de keuken en besloot om eerst nog even een douchke te pakken alvorens in bed te kruipen. Zo gezegd, zo gedaan. Dacht ik. Maar blijkbaar was er bij Bram een andere gedachte opgekomen, want hij stapt op me toe, grijpt me bij mijn middel en probeert me te zoenen. Door mijn tegenstribbelen valt de handdoek van me af en sta ik plotseling naakt in zijn armen. Stevig tegen zijn borst gedrukt. Zijn handen strelen mijn rug, mijn dijen en billen. Ik heb tot nu toe gedacht dat er geen zaliger gevoel kan zijn dan de warme waterstraaltjes van de douche die je huid masseren, maar die gevoelens blijken kinderspel te zijn totdat strelende mannenhanden je lichaam beroeren. Mijn tegenstribbelen verdwijnt als sneeuw voor de zon. Ik laat me zoenen, ik laat me strelen, ik laat me naar het bed leiden en ik laat me verleiden. En de wereld zegt: “Welkom meisje. Nu ga je verder door het leven als vrouw. Het zal zoet en bitter zijn.” Dat zal de volgende ontdekking zijn.